DEVAM KİTABIDIR!! İlk kitaba profilden ulaşabilirsiniz.
**
Nefes'in yaptığı beklenmedik seçim karşısında herkes şoktadır. Özellikle de Araf Pakgör. Nefes'in bu hamlesi, hayat çizgilerini silmiş ve yeniden çizmişti. Herkesin hayatı değişmişti.
Zıt ku...
*Bu bölümde Kayıp Pusula kitabımdan karakterler bulunmaktadır🧭
*İyi okumalar🍃
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Desise sen oyun bozansın, kendini bozansın."
***
Ólafur Arnalds , Arnór Dan - So Far
Handan Kara - Kulakların Çınlasın
****
38. Bölüm
Lapa lapa yağan kar kızıl saçlarıma ve beyaz kabanıma tutunurken içimde bitmek bilmeyen yangın ve nefret daha da harlanıyordu.
Ne istiyorlardı? Cinnet geçirip tüm dünyayı yakıp yıkmamı mı?
"Akın... Bunu bir yere kapat. Ben gelene kadar yemek su hiçbir şey verme." Dedim donuk bir sesle. Akın durgunlukla baş salladı. Adamlarına bir işaret yaptı ve Aksel'i zorlukla Araf'ın ve abimin elinden alarak götürdüler. Araf'ın elleri, Aksel'i yumruklamaktan kan olmuştu. Hafif kambur duruşuyla Aksel'in arkasından bakıyordu kin ve nefretle.
Bense ona bakıyordum.
Hâlâ görmüyor muydu beni?
O inatla bana bakmazken ben de gözlerimi ondan çektim. Ellerimi cebime sokup ağır adımlarla çıkışa ilerledim. Abimin arabasına binip kapıyı kapattım ve abimin gelmesini bekledim.
Araf'la aramızdaki bağların tek tek kopmaya başladığını hissediyordum ve bu dünyanın en kötü hislerinden birisi olabilirdi.
Karaslan malikânesine geldiğimizde sıkıntıyla ofladım. Abim ve babamın ısrarıyla bir süre burada kalacaktım.
Arabadan inip eve girdiğimde kapıyı açan Eflin'di. Bu sefer durup ona gülümsemedim, aksine hızla yanından geçip kimseyi umursamadan odama çıktım. Arkamdan giren abimle aralarında geçen bakışma da umurumda değildi. Bildiğim tek bir şey vardı, Açelya'yı üzerse onun kafasını kopartırdım. Eflin'e rağmen Açelya ile olduysa, Eflin'i tamamen silmek zorundaydı!
Odama girdiğim gibi kapıyı kapattım. Üzerimdeki kirlenmiş beyaz kabanı çıkarıp fırlattım. Bebek mavisi elbisemle kalmıştım. Sabır dilenircesine ellerimi alnıma koydum ve derin nefesler almaya başladım.
Nedense kaybetmeye yeni başlamışım gibi hissediyordum. Bebeğim yalnızca bir başlangıçtı.
O mezarlık benim cehennemim haline gelecekti ve ben nefes almaya güç bulamayacaktım. Anneme gitmeye de cesaret edemeyecektim. Çünkü orada yalnızca annem olmayacaktı. Belki de gün gelecekti Araf da orada olacaktı.
