DEVAM KİTABIDIR!! İlk kitaba profilden ulaşabilirsiniz.
**
Nefes'in yaptığı beklenmedik seçim karşısında herkes şoktadır. Özellikle de Araf Pakgör. Nefes'in bu hamlesi, hayat çizgilerini silmiş ve yeniden çizmişti. Herkesin hayatı değişmişti.
Zıt ku...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aliye Mutlu - Zajdi Zajdi
Handan Kara - Kulakların Çınlasın
Dedublüman - Rüya Gibi
🩸
52. BÖLÜM
Bir keresinde pikniğe gitmiştik. Henüz küçük bir çocuktum. Saçlarım iki yandan ayrı ayrı toplanmıştı. Furkan abim benimle uzaylı diye dalga geçiyordu ama benim o saçı annemden istemekten vazgeçmeye niyetim hiç yoktu. O günlerde saçlarım omuzlarımda yük değildi.
Hakan babam, kozalak toplamamı isteyerek bir poşet vermişti elime. Annem endişeliydi. "Küçücük çocuk nasıl toplasın, ya düşerse?"
"Düşerse kalkacak." Demişti Hakan babam. Bunu direkt gerçek anlamıyla söylemişti o an aslında ama bende farklı bir çağrışımı vardı.
Annemin dediği gibi düşmüştüm. Hem de yokuş aşağı. Dikenler ve taşlar avuçlarıma batmış, dizlerimi kanatmıştı. Ağlamak istemiştim ama sesimi kimse duymaz diye ağlayamamıştım da.
Ben yine ormandaydım. Dizlerimin üzerindeydim, avuçlarımda taşların ve nemli toprağın izi vardı. Annem yanımdaydı, Araf yanımdaydı, abimin cesedi yanımdaydı. Ama ben yine sesimi duymazlar diye ağlamak istemedim.
Son nefesimi çeker gibi derin bir nefesle beraber iç çektim.
Adamlar her yerdeydi.
Yaralı babamı götürmüşlerdi. Abimi götürmelerine ben izin vermemiştim. Neredeyse bir, belki de iki metre mesafe vardı aramızda. O henüz toprağın üstünde yatarken ben de aynı şekilde yerde oturmuş sessizce onu izliyordum.
Sesimi çıkarmadan abimin cesedini izliyordum.
Annem ve Araf'ın hüznünü de, endişesini de hissedebiliyordum ama hissetmek istediğim tek şey abimin sıcaklığıydı. Ama o artık buzdan daha soğuktu.
Bu hayat bizden çocukluğumuzu beraber geçirme şansını çalmıştı.
Bu hayat bizden abi-kardeş olma hakkını çalmıştı.
Bu hayatın bana da çok borcu vardı elbet, ama defteri abime karşı daha doluydu. Abime olan borcunu ne yapsa ödeyemezdi bu hayat.
Çocukluk, anne, arkadaş, sevdiği kadın, aile... Ve şimdi de bir ömür.
Abimin yüzü öyle aktı ki... Onu sarsa sarsa kaldırıp götürmek istiyordum. "Abi!" Diye bağırmak istiyordum mesela. "Şu yüzünün haline bak! Kendine yine mi bakmıyorsun!?"
Sessizce abimin cesedini izledim.
Abim. Öz abim. Canım. Kanım.
Başım döndü ve bir anlığına gözümün önü karardı. Elimi uzatıp yere koydum ve dengemi sağlayıp bilincimi açık tutmaya zorladım.
