YAĞMURUN NEFESİ : ESFEL & MEVT (II & III)

29 | Ölüm Goncası

*Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın 💚

*Yeni bölüm bildirimlerini panomdan da duyuruyorum. Wattpadin teknik sorunları dolayısıyla bölüm bildirimleri gelmeyebiliyor. Bu yüzden beni takip edip panomdaki duyurulardan haberdar olabilirsiniz ✨

*İyi okumalar ❤️💛💚🤍



"Uykum haram oldu zemrehi gülüşünde, aç bak kalbimi yaran var mı içinde?"

***

Karsu - Siyah

Evengy Grinko - Noir

Jamie Salisbury - Quest For Perfection

***

29. Bölüm

"O zaman evlen benimle."

Kanım dondu. Öylece karşıdaki boş araziye bakakaldım. Ne tepki vermem gerekiyordu, tepki vermem gerekiyor muydu, hepsi tamamen bir boşluktan ibaretti zihnimde. Kalemin keskin ucundaki minik top dönüyor, mürekkebini akıtarak kaderimi beyaz kağıda yazıyordu. Kağıt ne kadar beyazdı? Üstünden yüzyıllar geçmiş bir parşömen kadar?

Araf'ın karnımdaki elini çekip yavaşça doğruldum. Böylesine ciddi bir şeyi aleladede bir şekilde konuşamazdık. İçinde bulunduğumuz durum normal bir durum değildi.

Ben Eda Nefes Karaslan'dım. Babasının şu an bile hasta olmasına, zorlukla nefes almasına sebep olan Oğuz Karaslan'ın kızı. Aynı zamanda o da annemi hasta ve hamile haliyle sokağa atan Asaf Pakgör'ün oğluydu. İki aile ezelden beri düşmandı ve şu an bizim çatışmamız gerekirken birbirimize sarılmış aşk konuşuyorduk.

Şikayetçi değildim.

Fakat evlilik... İşte bu çok başkaydı.

Ayağa kalktığımda etrafımda dönerek Araf'a baktım. O da uzandığı yerden kalkmış, karşıma geçmişti. "Araf sen ne dediğinin farkında mısın?" dedim şaşkınlıkla. "Gayet farkındayım. 12 senedir seni bekliyorum ben, Nefes."

"Sen beni değil, Eda'yı bekledin! Kendin söylemedin mi?"

"Kavga mı edeceğiz şimdi?"

"Tabiki hayır! Olanı söylüyorum." dedim kendimden emin bir şekilde. "Benim söylediklerimden mi konuşuyoruz?" dedi manidar bir şekilde. "Pekala yine benden devam edelim. Sana başka ne söylemiştim, Nefes?"

Eda'yı seviyorum ama sana aşığım, Nefes.

"Aşığım, dedin. Ama aşk biter, Araf. Aşk her zaman biter. Geriye kalan ya sevgidir ya da bir avuç kül. Yakıp yıkılmış bir aşkın külü." Uzanıp elimi tuttu. "Eda'yı seviyorum da dedim. Amcanın, babanın ya da dayının ne söylediği kıymetli değil, Eda. Onlar Nefes'sin dedi diye sen 19 yılını çöpe atıp Nefes olmuyorsun. İstesen de olamazsın. Olursun, ama Eda içinde yaşamaya devam eder. Cellat değilsin ki onu, kendini öldüresin? Eda ancak sen öldüğünde ölür." Haklıydı ama bu şu an olduğum kişiyi değiştirmiyordu. Haklıydı ama bu dönüştürüldüğüm kişiyi değiştirmiyordu.

"Vay! Aşk adamı Araf Pakgör ve beni uğruna terk ettiği kaltak sevgilisi." Teras kapısına döndüğümüzde ağlamaktan makyajı akmış, duvara yaslanmış bizi izliyordu. Cansu. Ne zamandır buradaydı? Ne zamandır izleniyorduk? "Yalnız itiraf etmeliyim, Araf. Şahane bir teklifti. Maalesef Nefes bunu kabul etmeyecek kadar salak. Neden, biliyor musun? İdealleri ve hedefleri senden, saçma aşkınızdan daha önemli çünkü. Seninle evlenirse tüm bunlar yerle bir olur."