DEVAM KİTABIDIR!! İlk kitaba profilden ulaşabilirsiniz.
**
Nefes'in yaptığı beklenmedik seçim karşısında herkes şoktadır. Özellikle de Araf Pakgör. Nefes'in bu hamlesi, hayat çizgilerini silmiş ve yeniden çizmişti. Herkesin hayatı değişmişti.
Zıt ku...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Suzan Hacigarip - Yağmur
Aliye Mutlu - Zajdi Zajdi
Cem Adrian, Hande Mehan - Sen Benim Şarkılarımsın
***
40. Bölüm
Kayıp.
Bozuk bir pusulanın bitmek bilmeyen turlarında kendi penceresinden bakarken düşen ve ölen bir kız çocuğu gizliydi.
Annesinin rahminden doğmak uğruna annesinin nefesini kesen bir çocuk; ölüme elbet mahkumdu.
Bilmeden defalarca ölümün soğuk nefesini hissetmişti, onu her seferinde kurtarmışlardı.
Bazen düşünmeden edemiyordum; belki de o günlerden birinde ölseydim daha iyi olurdu. Bugünleri yaşamak istemiyordum. Sahip olduğum güç beni beslese de, içimdeki cesedi çürümüş çocuğu daha da zehirliyordu. O ceset zehirlendikçe daha da kokuyordu. O koku benim nefesimi kesiyordu, tıpkı benim annemin nefesini kestiğim gibi.
Yirmi beş gün.
Bugün yirmi beşinci gündü.
Ortadan kayboluşumun yirmi beşinci günü.
Şubat bitmiş, Mart'a girmiştik.
Yakınlarımdan yalnızca abimle arada konuşuyor, onu da kısa tutup kapatıyordum.
Bakışlarım hâlâ karla kaplı olan Uludağ'dan ayrılırken, külü parmaklarıma yaklaşmış sigarayı dudaklarımdan ayırıp siyah küllükte söndürdüm ve içinde bıraktım. Sanırım bu yirmi beş günde sigara bağımlısı olmuştum. O kadar içmiştim ki... Bunun iyi bir şey olmadığı bir gerçekti, ama engel olamamak da acı gerçekler arasındaydı.
Haluk Karaslan, babamı manipüle etmişti. Fakat babamın ne olursa olsun bir baba olarak sevdiği kadından ve çocuğundan vazgeçmemesi gerekirdi. Ne uğruna? Bir şirket uğruna mı? Zeki bir adamdı, kendi tırnaklarıyla yeniden kurabilirdi de.
Camın önünden ayrılıp bej rengi tay tüyü kanepeye oturdum. Telefonumu elime alıp Pekin Bey'i aradım.
"Buyurun, Nefes Hanım."
Hiç duymadığı kadar boş ve ciddi bir sesle "Notu derhal gönderin Karaslan'lara." Dedim. Bir kaç saniye sessizlik oldu. "Emin misiniz, efendim?"
"Hiç olmadığım kadar. Lütfen söylenileni yapın, Pekin Bey." Telefon kapandı.
Karaslan'lar o mezarlığa gidecekti. Annemin mezarını kazacak ve hançeri bulacaklardı. Elde edilen zafer mutluluğuyla kibre kapılacaklar, göz dağı vereceklerdi.
