KENDİMDEN +18

YİRMİ YEDİNCİ BÖLÜM

Herkese merhaba balımlar. Yepisyeni ve geciken mükemmel bölümle karşınızdayız. Bölümler hazır olmadığı için eskisi kadar hızlı bölüm gelemiyor. Bu konu için üzgünüz.

Onun dışında bölümü okuyan kişi sayısı 3-4K arası fakat gelen oy sayısı 250-300 arası. Bu yüzden yine oy sınırı koyma kararı aldık.

Oy sınırı 300, yorum sayısı 500 altında olursa bölüm gecikecektir.

Yazım hataları olabilir, şimdiden kusura bakmayın. Umarım severek okursunuz.

Multide Maya aşkım var ❤️

İyi okumalar. ❤️❤️❤️❤️

..................................................................

ATAKAN'IN AĞZINDAN...

Çevrenizde sizi her şeyiyle kabul eden ve her konuda sonuna kadar yanınızda olan birilerine ihtiyacınız vardır. Benimkiyse sanırım hayatım daha yeni girmişti. Geçmişten tanıdığım insanlara haksızlık etmek istemezdim ama Maya'nın beni hiç görmediği ve uzun bir aradan sonra battığım dipte beni tek başıma bırakmayıp oradan çıkarmaya çalışmasından fazlasıyla etkilenmiştim. Üstelik sadece sıkıntımı öğrenmeye çalışırken anlık öfkeye kapılarak kalbini kırmama rağmen desteğini benden çekmemişti.

İçimde halledemediğim hiçbir sorunumu dışarı yansıtmıyordum. Bunu bilinçli yapmıyordum ama düzeltmek için de çabalamıyordum. Çünkü ne kadar yapmak istemesem de zihnimin derinliklerine ittiğim sorunu birine anlatırsam daha çok canım yanacakmış gibi hissediyordum. Duygularımın karmaşıklığını ilk önce kendim halledemeden canımı acıtan şeyle daha tam olarak kendim bile yüzleşememişken Maya'ya anlatamazdım.

Anlatırsam belki onunla beraber bunun üstesinden gelebilirdim ama hayatımın her evresinde benimle olan abim ve onun sonrasında bu evreye dostum dediğim adam Ali de dahil olsa da onlarla beraber de bunun üstesinden gelememiştim. Canımı yakan o derin kesiğin kapanması veya iyileşmesi mümkün değilken içimde, zihnimde mahsur kalmış detayı aktarmakta güçlük çekiyordum.

Bu güçlüğü en başından düşündüğüm gibi belki gerçekten Maya ile atlatamasam bile en azından bir nebze dahi olsa kabullenebilirdim ama yapmak istemiyordum. Genel olarak bunun sebebi kendim olsam da alt başlığı olarak kesinlikle sınav senesi olan, kafayı kendisi dışında herkese takabilen küçük sevgilimdi.

Günün belli başlı saatlerinde yemek yiyip yemediğimi sorguluyor ya da ne kadar yorgun olduğum ile alakalı sorular sorarak yüzdelik hesaplaması yapıyordu. Eğer sorunlarımı onun da yeterince sorunu yokmuş gibi davranıp anlatırsam tüm odak noktasının ben olmasından korkuyordum.

Bilinçliydi, güzeldi, düşünceliydi ve ilgiliydi... Bu ilginin odak noktası olmayı elbette isterdim ama bu dönemde değil. Hedefine ulaşacak ve ona göre dengede kuracak kadar bilinçli olacağının farkındaydım, tanıyordum onu. Ve yine tanımamın verdiği bilgi ile o tam olan odağının bir kısmı ben de olacaktı.

O gece eve gitmesi gerekirken yanıma gelmiş olduğu gibi... Onu üzecek şeyler söylememe rağmen gönlümü almaya çalışması gibi... İçki içerken oynadığımız basit oyunla keyfimi yerine getirip son derece eğlenmeme neden olurken verdiğim cevaplar karşısında utanması, eğlenmesi, sevinmesi hatta ne kadar istemesem de burukça gülümsemesi bile bana oldukça iyi hissettirmişti. Her mimiği, her davranışı karakterine ve kendisine öylesine yakışıyordu ki kendimi ona aşık olmaktan alıkoyamıyordum.

Ve tabii şimdiyse Maya'nın nerede olduğunu bilmeden takım otobüsünde oturmuş dün gece kaçırdığım içki nedeniyle gözüme gözüme vuran güneşin daha da beynime ağırlar batmasına ve başımın çatlamasına karşılık taktığım güneş gözlüğüyle otobüsün hareket etmesini bekliyordum.