First and Last

Chapter 10

Madaling araw na ng matapos ang party at makauwi kami. Nag-convoy na lang kaming dalawa ni Arrow samantalang ang mga kasamahan niya ay nagkanya-kanya na ring uwi. I met his band mates and they are all fine. Lahat sila ay may sinasabi sa hitsura!

When we are in home, agad akong nagpunta sa kwarto para maglinis ng katawan at magpalit ng pantulog na damit. Nauna rin ako kay Arrow na makarating dahil nakipag-chismisan pa yata siya. Hmp!

Marites yarn?

Narinig ko na kanina pa ang tunog ng sasakyan niya kaya marahil ay nasa kwarto na niya siya. Nagsend din ako ng message kay Lolo, informing him na hindi ako matutulog kila Lean at safe na nakauwi. 

With the sounds I heard, makakatulog pa kaya ako?

Nakarinig ako ng katok sa pintuan kaya binuksan ko and there he is holding a beautiful bouquet of flowers in front of me. 

“Hi.” He nervously said.

I nodded at him. Takang-taka sa sinabi niya.  

I mean, anong nakain nito at bumabati ng “hi” sa kalagitnaan ng madaling araw?

He extended the flowers. “For you.”

I stared at it for a couple of seconds and accept it. It has a three pieces of sunflower which a bigger one is in the middle and a lots of pink and orange tulips surrounding it. 

“Thank you.” I said.

“I…uhm … “he looked at the ceiling kaya napapatingin na rin ako duon. “I-I will court you, baby.” He holds his nape while saying it and gave me a small smile afterward. He looks like a small boy confessing to his crush. 

“Sa kalagitnaan ng madaling araw?” tanong ko.

“Why not?” he laughed. “Kahit anong oras pa.”

 
***

Days passed at ganoon pa rin ang araw-araw na routine namin. After the party, Arrow been busy for their upcoming concert pero kahit ganoon ay hindi pa rin niya nakakalimutan ang panliligaw “daw” niya sa akin. Nariyan ang pagpapadala niya ng flowers sa opisina ko o hindi kaya naman ay delivered foods. I tried to stop him pero yun lang daw ang magagawa niya sa ngayon dulot na rin ng mahigpit ng schedule.

Kasabay ng pagdaan ng mga araw ay ang pag-usad ng mga proyekto namin. Mr. Guzman still on the site while my teammates ay nabusy sa mga trabaho at pag-inspection. 

I’m on my way sa site at nagdala na lang ako ng pangmeryenda ng mga trabahante. Isinama ko na rin ang pabaong tanghalian ni Arrow. Sa site ko na lang kakainin.

Sumasabay rin sa isipan ko ang isyu sa site. I am not blaming anyone tungkol sa nangyari pero hindi naman magkakaganoon kung walang nangialam. I mean, hindi naman tayo magkakaproblema if sa una pa lang ay walang nangyaring mali, hindi ba? There is always the reason and for us to find the better solution then we must figure out first the cause of the problem. 

May tiwala ako sa mga kasamahan ko sa trabaho dahil ilang taon na rin naman kaming magkakasama and we follow kung anuman ang sinumpaan namin bilang mga inhinyeryo ng bansa. 

“Magandang Umaga.” Bati ko sa mga manggagawa ng makarating ako sa site.

“Mas maganda ka pa sa umaga, Ms. Engineer.” They said. I chuckled. Hindi naman na bago iyon dahil hindi lang naman ako ang nakakatanggap ng ganoong komplimento mula sa kanila.

Iniabot ko ang dala kong pagkain sa isa sa kanila. “Meryenda niyo po.”

“Dabest ka talaga, Ms. Engineer.” They said in unison at pumunta na sa kalapit na lamesa habang pinagpapa-parte ng patas ang pagkain. I chuckled on them. Para lang silang magkakaibigan na binigyan ng isang case ng alak.