First and Last

Chapter 35

This chapter is dedicated to my followers MildredRosales6 gustavokehlani. Thank you po for supporting me!

Happy reading, smileys!

---

Matagal na namayani ang katahimikan sa aming dalawa. Umayos ako ng pagkaka-upo habang siya naman ay nanatiling nakayuko lang. 

“F*ck!” hinilamos niya ang palad sa buong mukha niya. He’s frustrating. Ang magulong buhok ay mas lalo pang gumulo. 

“You may now go.” I said while keeping my face stern. 

“No.” tanggi niya. His eyes were pleading. 

“Dali na.” I looked at him. “Let’s end this.” 

Umiiling siya sa akin. “Let’s end this, Arrow. Tanggapin na natin. P-para din naman sa’tin ‘to.” 

I keep my voice braved. Kahit na nag-uumapaw sa pagtanggi ang buo kong katawan. Mas makakabuti sa amin ito. How we can continue our relationship if there’s no trust within us? Bakit hinahayaan niya na lang na mag-isang ayusin ito? We are two in this relationship! Ang problema niya ay problema ko din! Anong mahirap intindihin sa parteng ‘yun?

“We cannot continue this relationship kung palagi na lang ganito. For now, it’ll be better if we ende---

“No. Ayoko. Love…” 

“Arrow.” I hold his face. “Makinig ka, love.” 

Unti-unti niyang inangat ang kanyang mukha. At ng makasalubong ko ito ay siyang ahon ng emosyon ko. “Let’s end this. Hindi dahil wala ng pag-asang meron pa sa atin kundi mas makakabuti na ito muna ang mangyari. See? Hindi na natin makuhang unawain pa ang isa’t-isa. Hindi ito yung relasyon na pinangarap ko habang kasama ka. Remember your promise? We will keep that. I will be always on your side no matter what. Pero pwede bang wag muna ngayon? Pwede bang kapag naayos na natin ang lahat?...kasi nasasaktan na din ako sa mga paraan mo.” 

“It will be good if we choose to fix the problem on our own way. Baka kasi nakakasagabal na tayo sa isa’t-isa? Baka kasi sa sobrang pagmamahal natin hindi na natin makuhang tignan kung ano yung mas tamang gawin. Y-Yung mas nararapat na gawin.” My voice broke. 

“Love…” 

“Maybe some other time…malay mo kapag ayos na, baka yun na yung tamang oras para sa ating dalawa. Yung tama na tayo para sa isa’t-isa. Yung handa na tayo para sa isa’t-isa.” 

He nodded. Kahit na alam kong napipilitan lang siya. “You understand that, love?” tanong ko. “For now, let’s fix these things. Wag muna ‘gayong magulo pa ang lahat.”

He remained silent. Kinuha ko ang kamay niya at iginiya siya sa pintuan. Nanginginig iyon ng mahawakan ko. 

“Come.” Aya ko sa kanya. Alam kong alam na niya kung anong gusto kong mangyari. I want him to leave pero ni hindi siya nagsasalita. “Leave now, love. Leave.”

Pain sketched on his face. Humakbang siya palabas ng pintuan ko. His back remained settled. Tila ba ayaw nitong tanggapin ang lahat at nagmamatumigas pa din. 

“Maybe you’re right.” He started. “It will be good if we leave each other. Pero bakit? Sa tingin mo ba ikaw lang ang nasasaktan? H-how can you decide for the both of us?” 

He said. Humakbang siya papalayo sa akin. He entered his car at mabilis iyong pinaharurot paalis. 

My knees turned weak. I closed the door. Ang kaninang pagmamatigas ko ay nalusaw ng makita kung paano siya umalis. Ginusto ko ‘to, hindi ba? Ginusto kong layuan muna namin ang isa’t-isa. So, why I am crying? Bakit ako umiiyak? Bakit parang doble naman yata ang sakit? He did not turn his back at me. Basta na lamang siyang umalis ng walang lingon sa akin.