First and Last

Chapter 34

Tunog ng tinidor at baso ang gumising sa’kin. I scanned the whole room at napagtantong nasa sarili akong kwarto. The last time I remembered, nasa event kami. Eunice was hesterical. Pagkauwi namin ay siyang nagpambuno si Arrow at Sean. 

“Are you fine now, Love?” dinig kong sabi sa gilid ko. 

Tinignan ko siya. Wala na sa mata ko ang gulat pagkakita sa kanya. Wala na din akong masabi sa kanya dahil hindi ko naman alam kung saan ko uumpisahan ang lahat. Hinga ka muna, Elle. Hinding-hindi ko papalampasin ang pagkakataong ito na maliwanagan. 

Kung totoo nga ang sinasabi ni Eunice then he will never have any single place here…in my heart. I will end whatever connection we had. I will not settle on someone who planted lies. Both of my grandparent treated me right kaya deserve ko din naman sigurong makuha ang tamang trato mula sa iba. 

Hindi ‘yun pagmamalabis kundi pagpapahalaga sa sarili. 

“Here.” Abot niya sa akin ng gatas. ‘yun pala ang naririnig ko kaninang tumutunog. 

He extended his hands. Umupo ako habang nasa hita ko pa din ang kumot. I can say that he’s nervous. Kiming nakangiti habang hindi makatingin sa akin ng diretso. 

Tinignan ko lang ang gatas na hawak niya. Ibinaba niya iyon ng bahagya ng malamig ko lang iyong tinignan. 

“Bakit gatas?” tanong ko. “Bibigyan mo’kong gatas eh kagigising ko lang.” puna ko sa iniaabot niya. 

He looked at the milk. Paunti-unti niya iyong hinahalo at napatingin sa orasan sa bedside table ko. Nabitin lang ang sasabihin niya ng mapagtanto ang sinabi ko. 

“Yeah.” Mahina niyang sabi sabay tingin sa ibaba. “I’m sorry.”

Napahawak siya sa batok niya at hindi alam kung iaalok pa ba niya iyon sa akin ulit. Sa huli, ay inilagay niya na lang iyon sa bedside table. 

“Are you fine now?” ulit niya. Hindi ko siya pinansin bagkus ay tumyo ako para kahit papano ay magkaroon ng agwat sa pagitan namin. I sat on the chair of my vanity mirror. Kaharap ko ay mga ginagamit kong pamahid sa katawan. 

When I looked at him, I saw some reflections of sadness glistened on his eyes. Ang mga mata ay nakikiusap. Laglag din ang balikat niya. 

He looked like na bakit pa ako umalis sa tabi niya kung pwede naman kaming mag-usap ng sa ganoong paraan. Gustuhin ko man kaso ay mas komportable ako sa ganito na malayo muna sa kanya. Pakiramdam ko kasi ay anytime bibigay ako sa kanya. 

Humarap ako sa salamin at kinuha ang suklay. I gently combed my hair while seeing him on my back through the mirror. Sabi ko kapag kakausapin ko siya ay hindi ko paiiralin ang galit pero parang hindi ko yata yun kayang pigilan dahil bumubulusok na naman ang inis ko sa mga sinabi ni Eunice kanina. 

“Where’s Sean?” tanong ko. Nag-angat siya sa akin ng tingin. Iba na ang pang-taas kong damit na nasisiguro ko siya ang nagpamalit. Pero ang pang-ibaba ay ganoon pa din. 

“Umalis muna.” Sagot niya. “Aasikasuhin muna yung kanina---

“Is it true?” putol ko sa sasabihin niya. He disheveled his hair. Kahit magulo ang buhok ay maayos pa din itong tignan sa kanya. Ang t-shirt niyang hapit ay mas lalo pang humapit sa bandang braso niya habang sapo-sapo ang ulo sa hita niya. 

“I-im sorry, Love.” 

“Elle.” Pagtatama ko. “It’s Elle not Love.” My voice tone became hard. Mas gusto ko ng patigasin ang boses ko kaysa pumalahaw ako sa harapan niya. 

“You used me?” ibinabi ko ang hawak na suklay at dahan-dahang humarap sa kanya. “You faked your feelings. Why? Ibig sabihin lahat ng iyon ay hindi totoo? That you only said that to trap me and get your revenge to something that I did not have any connection with?”

“No, Love. Hindi ganon ‘yun.” 

“Then, what?! Paaano?” 

Kung hindi ganoon, edi paano. Ang hirap naman kung sinong papaniwalaan ko. Lies. Added again with another lies. Wala tayong mareresolba kung palaging ganito. 

“Please, tell me the truth.” Halos magmakaawa na ako sa kanya sa paraan ng pagkakasabi ko. “Tell me the truth, Arrow.”

Tumabi ako sa kanya. I stared at him at nilabanan ang tingin niya sa akin. Malamlam iyon at nagpapaunawa. Saglit kong nakita ang pagdaan ng sakit sa mga mata niya. My heart ached. 

He reached my left hand at marahan iyong hinaplos. 

“Love…” nanginginig na sabi niya habang hawak ang kamay ko. His shoulder shaked. Hinahalikan niya ng maliliit ang kamay ko sa nanginginig niyang labi. His sobbed made me weak. 

Nagsisimula na ding magtubig ang aking mga mata. I tapped his shoulder, and wrapped my arms on it. Sumubsob siya sa leeg ko at duon mahinang umiyak. 

“Sorry…sorry…sorry…” paulit-ulit niyang sabi. I strengthened my body to accommodate him. Ang bigat niya ay unti-unti ng naipapasa sa akin ngunit hinayaan ko na lang iyon. 

Ilang minuto kaming nasa ganoong ayos. Pinahid ko ang naiwang luha sa pisngi ko habang siya ay nakasubsob pa din sa leeg ko. Basa na iyon kaya sigurado akong galing iyon sa iyak niya. I hate to see him cry pero wala akong magawa duon. 

I hugged him tightly. Naramdaman niya iyon kaya mas lalo siyang tumabi pa sa akin.

“What happened to us?” tanong ko habang humihikbi. Ang laki bigla ng nabago sa;min. It seems like yesterday was a fairytale for both of us. 

“Tell me, p-please…ano ba talagang nangyayari?” I hold his hands. Ang mga mata niya ay namumula at hindi makatingin ng direstso sa akin. “Let’s fix this.” 

“You will hate me.” He answered. Wala na ang hikbi niya duon. “That’s for sure. You’ll hate me for this.” 

I nodded. “Isn’t obvious?” 

He runs his fingers on his hair. Yumukod siya habang nakapatong ang braso sa hita niya. He’s thinking something deep. I tried to ask him but he’s not responding. 

“Trust me on this one, love. Trust me. I will fix it. I will not lose you.” He said. “P-please.”

“You’re already lose me.” Matatag kong sabi. “Remember your promises?” tanong ko. “You already broke me from the day you lose yourself to another woman.” 

---
👷‍♀