ＦＬＯＲＥＮＣＥ🎻

-part23-

_مرینو عزیز من... ارکیده بنفش خاطرات تلخ عشقی که تا ابد در دلتنگی نگاه عاشقت منتظر میمونه... غم تو غمگینم کرده و من برمی‌گردم... برمی‌گردم تا در بیست و‌‌ سومین موج لاله‌زار آغوشت برای همیشه بین هفتمین پلک چشم هات پنهان بشم... تا اون زمان مراقب خودت باش از دریا برگشته زیبای من.

روفئو، دسامبر 1901

***

نگاهش خیره به چشم هایی شفاف و شیشه ای قفل شد، لبخندی کمرنگ روی لب های ترک خورده و خشکش نشست و کمی گردنش رو روی تخت جا به جا کرد. نفسی عمیق از بینی کشید و بعد  با صدایی ضعیف لب زد:

_ کمکم کن روی تخت بشینم.

پسر خیره به چهره رنگ پریده و بی نقص اربابش لبخندی از سر ارامشی که بعد از سه روز به دست اورده بود زد و با قدم هایی تند و کوتاه فاصله اش  رو از بین برد، سمت اربابش کاملا خم شد و در حالی که تنش روی تن ورزیده و متناسب مرد سایه انداخته بود  یکی از دست هاش رو از زیر کمر مرد عبور داد و دست دیگه اش روی شونه اش نشست. سرش رو بالا برد و درحالی که چهره اش درست مقابل صورت رنگ پریده  ارباش قرار داشت با صدایی ضعیف لب زد:

_ میخوام بلندتون کنم.

جونگکوک کوتاه سری به نشونه فهمیدن تکون داد  یکی از دست هاش رو روی شونه پسر گذاشت و با حس سایه  ای مقابل  در پوزخندی کوتاه روی لب هاش نشست، سرش رو سمت صورت مورو برد و خیره به نگاه متعجبش با صدایی ضعیف لب زد:

_ هیش...

با کشیده شدن تنش روی تخت به سمت بالا، دستش به  شونه پسر چنگ ملایمی زد و با نشستن روی تخت چهره اش از درد جمع شد، به پسر مقابلش که حالا کنار تخت ایستاده بود نگاهی کرد و با حس سنگینی نگاهی عطر تنی که هزاران سال دلتنگش بود رو نفس کشید. چشم هاش خیره به نگاه شوکه و اخمی که با جدیت بین ابروهای خوش فرمش نشسته بود دوخته شد و با صدایی اروم اما محکم لب زد:

_ مورو برو بیرون.

پسر سری به نشونه احترام خم کرد و سمت در رفت و با رسیدن به تهیونگ که کاملا سد راهش ایستاده و خیره به  لب های براق و نیمه مرطوبش نگاه میکرد، بزاغش رو قورت داد، یک قدم به عقب برداشت و نگاهش  به چشم های زیباترین زاده مسیح خیره موند.

_ بیا اینجا تهیونگ.

اولین حرفی که بعد از سه روز مخاطب قرارش داد یک دستور کوتاه و تلخ بود. نفس هاش تو انحنای سیب گلوش حبس شد و درحالی که تلخترین نگاهش رو به چشم های پسر مقابلش دوخته بود از جلوی در کنار رفت. جونگکوک داشت از اون پسر محافظت میکرد و مرینو باهوش تر از این بود که متوجه اش نشه.

یکی از دست هاش تو جیب شلوارش  نشست و با قدم هایی اروم در حالی که نگاه تشنه اش به دریاچه تاریک مقابلش خیره بود سمتش رفت و با ایستادن کنار تخت نفسش رو آزاد کرد و نگاهش در سکوت برای یک دقیقه تمام قفل نگاه خیره پسر بزرگتر شد.