Nights of December

Chapter 2

"don't forget to eat your breakfast"

"Hindi ibig sabihing pinapasok kita ng maaga....hindi ka na kakain" seryosong sabi niya habang nakatingin sa mga mata ko

"alam mo bang kinakabahan ako?" tila galit na sabi ko

"what do you mean?" he asked

Nag aalala ba siya?, Kabang kaba na ako sa mga oras na 'to. Binaba ko ang cellphone ko sa kanang pwesto ng lamesa. Nanginginig ang kamay ko kaya hinawakan niya 'to. Kaagad kong inalis ang kamay niya sa kamay ko, at binaba ko na ang kamay ko bago ako mag salita.

"emergency meeting, pa'no kung ipasara na yung kumpanya ko?" nag-aalalang sabi ko. Gaya ng sinabi ko, ayokong ipasara ang kumpanya ko. Pinangarap ko 'to ng matagal na panahon, pinagpaguran ko 'to tas maglalaho lang.

"then close it" madiin na sabi niya

"do you think it's easy?" pinipigilan ko ang luha ko. Sa kanya pa talaga nanggaling 'yon. Dahil sa galit ay bumalik na agad ako sa office.

Bumalik na kami sa kumpanya, nahabol niya ako, habang nasa elevator ay magkalayo kami. Nasa kanang pwesto siya habang nasa kaliwa naman ako.

"don't be mad" he whispered

Tumingin ako sa kanya at pagharap ko sa kanya ay naka diretso lang ang tingin siya sa pinto ng elevator.
Seryoso ang mukha niya, nasa likod ang kamay niya at diretso ang tindig niya.

"I'm not" seryosong sabi ko

Bumalik ang tingin ko sa pinto ng elevator.
Hindi pa ba bubukas 'to?, I feel so stuck here.
Gusto kong magalit pero hindi ko kaya. Am I inlove to him.....again?

"okay" maikling sagot niya.

Hindi siya nakonsensya?, galit ba ako?. Mag sorry ka kaya. I don't want to love him...I'm so stupid.

Pagbalik namin ay inumpisahan na ang meeting

"so start na tayo?" Kabang kaba na sabi ko

Nakatingin ako sa kanila, seryoso silang lahat. Isasara na ba yung company ko?, stay positive.

"we have to close the company" diretsong sinabi sa akin. Matapos kong marinig 'yon ay parang bumagsak ang mundo sa akin. Mabigat sa pakiramdam, gusto ko nalang umiyak.

"papataas na ng papataas ang utang ng kumpanya, mas mahihirapan ka lang" sabi pa ng isang kasama namin.

Wala na akong nagawa, kailangan na talagang isara ang kumpanya. Pinirmahan ko na ang lahat ng kailangan pirmahan para makaalis na kami kinabukasan.

Umuulan sa labas, wala akong pakielam. Magkasakit na kung magkakasakit, gusto kong makita yung buong building. Gusto kong makita ito bago isara bukas. Nasa harapan ako ng building, tanaw na tanaw ko ang buong itsura nito. Umiiyak ako sa gitna ng ulan, walang makakakita ng luha ko.

Nang makita ako ni Donny ay lumapit siya sa akin. Tumakbo siya papunta sa akin. May dala siyang payong at pinayungan ako.

"are you crazy" hinihingal siya, umuulan naman pero pawis na pawis siya.

"hindi ka tumutol?" biglang tumulo ang luha ko. Masakit......sobrang sakit.

Niyakap niya ako, hinalikan niya ang ulo ko ng maraming beses. "sorry" malambing na sabi niya

"ano pa bang magagawa ko diba?" tumakbo na ako papalayo, inayos ko na ang gamit ko, inilahay ko na ito sa kahon. Aalis na ako sa kumpanya ko bukas, isasara na ito.