Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
𝐅𝐎𝐔𝐑𝐓𝐘 𝐅𝐈𝐍𝐀𝐋 𝐏𝐀𝐑𝐓 𝟐 ワンラブワンハウス — 𝐒𝐄𝐔𝐋 𝐀𝐕𝐄𝐂 𝐓𝐎𝐈
2 yıl sonra
"Mide bulantısına karşı özel bir çeşit şekerlerimiz var, kısacası engellemesi için. İstersen yanına birkaç paket verebilirim, benden hediye olsun." Söylediklerinin ardından bana gülümseyerek göz kırpan orta yaşlı kadına gülümsemiş, şu an heyecan, mutluluk ve tedirginlik duygularımın karmaşasından dolayı titremeden edemiyordum.
İçimde bir his vardı, aniden patlayacakmışım gibi. Gitmesi için bağırmam gerekiyormuş gibi hissediyordum fakat o zaman bile geçeceğini düşünmüyordum.
Kısa bir vedalaşmanın yanına şeker paketlerini alarak çalıştığım hastanenin doktorunun odasından ayrılmış ve sevinçle yüzümü buruşturup kendi kendime bir kez zıpladıktan sonra nefesimi dışarı vererek sakinleşmeye çalışmıştım.
Hemen eve gidip jungkook'a bu haberi vermek istiyordum.
Kardeşinin ölümünden yaklaşık 1 ay sonra yaşadığımız şehri beraber terk ederek kanada'ya taşınmıştık. Jungkook'un ailesi için zor olmuştu bunu kabullenmek, bir oğulları gitmişken şimdi diğeri de gidiyordu fakat kararına saygı duymuştular.
Benimkiler ise beklemediğim bir şekilde üzülmüştüler bayağı fakat üniversiteme orada devam etmek istediğimi söylediğimden bunu takdir etmiştiler.
Aslında sadece jungkook'un bulaştığı işlerden beraber kaçmak ve yeni bir hayat kurmak istediğimizden haberdar değildiler tabiiki de.
Üniversite olanı yalan değildi, jungkook ve ben beraber üniversiteye burada devam etmiştik. Eskisi kadar varlıklı olamadığımızdan dolayı da ikimizin aynı zamanda başka işimiz de vardı.
Jungkook, arabalardan anladığından dolayı hemen oturduğumuz sokakta olan bir tamirhanede çalışıyordu. Yaşadığımız şehir çok popüler bir yer değildi, o ise bu yaşadığımız çevreye arabaya birkaç özellik monte etme "trendini" getirmişti. Arabalarına değişiklik yapmak isteyen gençler buraya gelir, binlerce para ödeyerek motoruna kadar değiştirirdiler.
Jungkook, iş konusunda okul konusuna göre daha başarılıydı. Okula çok gitmiyordu, gittiğinde ise birikmiş derslerini yapmadan öylece devam ediyordu. Fakat yine de onunla çok gurur duyuyordum. Kardeşinin ölümünden sonra kendine gelmesi çok zaman almıştı, gerçekten eskisi gibi gülümsemesi bile çok uzun sürmüştü. O süreçte uyuşturucuyu tamamen bırakmıştı. Aslında yaşadığı şeylerden dolayı daha fazla almaya ve eskisi gibi devam edeceğini düşünüp korksam da, öyle olmamıştı.
