The daughter of the crime

11.

Nie kłamałam, gdy powiedziałam, że ataki paniki ustąpiły po pewnym czasie. Dlatego też teraz to, co się działo, nie mogło być atakiem paniki. Przypominam sobie rady mojej terapeutki i po chwili odzyskuję kontrolę. 

Jeszcze przez kilka minut wpatruję się w list. Jestem pewna, że nie ma na nim najmniejszego odcisku śladu palca. Jednak domyślam się, od kogo ten list przyszedł. Przekaz też jest jasny. Składam list i chowam go do szuflady ze skarpetkami. Tam nikt nie powinien go szukać. 

Ta wiadomość tym bardziej utwierdza mnie w przekonaniu, że muszę jak najszybciej wdrożyć swój plan w życie. Nawet, jeśli... 

Z korytarza dochodzi jakiś hałas. Podchodzę do drzwi i otwieram je. 

- Halo? - rzucam. Słychać jakiś śmiech i po chwili następuje cisza. Wychodzę z pokoju i rozglądam się dookoła. Dwa pomieszczenia dalej otwierają się drzwi ze skrzypnięciem. 

- Co to? - pyta Andrew, przecierając oczy dłonią. 

- Spałeś? - rzucam, przyglądając mu się uważniej. Ziewa. 

- Jestem wykończony - odpowiada. Mrużę oczy.

- Gdzie byłeś cały dzień? - pytam. Marszczy brwi w odpowiedzi. 

- Czy to jakieś przesłuchanie? - mówi. Wzdycham.

- Gdzie byłeś, gdy nie było cię przy mnie? - poprawiam się. Andrew unosi brew. 

- Brakowało ci mojego towarzystwa? 

Wywracam oczami. 

- Byłem na sparingu - oznajmia. 

Teraz to ja unoszę brew.

- Z dawnymi kolegami z poprzedniej pracy - dodaje. 

- Nie pytałam z kim - zauważam.

- Ale na pewno chciałaś to wiedzieć - stwierdza. 

Milkniemy, bo z drugiego końca korytarza dobiegają dziwne westchnienia. 

- Czy to...

- Z sypialni ojca? 

Po chwili oboje się w tym upewniamy. 

- Po czymś takim chyba nie zasnę - oznajmia Andrew. 

- To ja jestem jego córką - przypominam mu, na co chłopak uśmiecha się zaczepnie. 

-  Co? - pytam. Otwiera szerzej drzwi do swojej sypialni. Zerkam raz na Andrew, raz na jego sypialnię. 

- Oszalałeś chyba - rzucam. 

- I tak nie usłyszą - stwierdza Andrew, tym samym zmuszając mnie, bym do niego podeszła i trzepnęła go ręką w ramię. 

- Auć - syczy cicho i zanim zdołam coś powiedzieć, chwyta mnie za nadgarstek i zaciąga do swojego pokoju. Zatrzaskuje za mną drzwi, jednocześnie zablokowując mi do nich dostęp. 

- No chyba... - mam ochotę na niego wrzeszczeć, ale nie chcę też ściągnąć na nas czyjejkolwiek uwagi.

- Chyba? - powtarza, przekręcając klucz w drzwiach. 

- Co robisz? Jeśli nas ktoś tu zobaczy... - szepczę. Wsuwa klucz w tylną kieszeń dresów. 

- Zobaczysz, doniosę Hazel, że własny ochroniarz mnie porwał - grożę mu. Andrew się śmieje. Robi dwa kroki w moją stronę. 

- Oboje wiemy, że jestem sto razy lepszym ochroniarzem niż Hazel - mówi. 

- Na pewno jesteś dwa razy większym głupkiem, myśląc że... - zaczynam, ale nim udaje mi się skończyć, Andrew przyciąga mnie do siebie i całuje. Odpycham go.