Chasing After The Waves (Varsity Series #2)

01: Real Score

01.

"Pwede na bang umalis? Sorry, hindi ako pwedeng magtagal dito, e. Hating gabi na, hindi pa nakapagpaalam ng maayos sa parents ko. . ." Kamot ulong sabi ni Ariannex. Her voice is even gentle. She said it in a way, na hindi ako magtatampo sa kaniya.

Ngayon ko lang na-realized, na ilang oras na pala akong nakahiga sa balikat niya. Muntik pa nga akong makatulog.

Pinunasan ko muna ang mga luha ko at ngumiti. "Sure. . . Thank you for accompanying me tonight, Ariannex." I'm almost whispering it to her.

Bumuntong hininga ako. I'm sad that she's going to leave now.

"Magkita nalang tayo bukas, Gaile." She then gave me a soft kiss on my forehead.

"Sure. . . I'll see you tommorrow." Nakangiti kong sabi.

Her smile is raw. Mayroong mali sa ekpresyon ng mukha niya. . . Hindi ko matukoy kung ano 'yan pero nababahala ako. . . I mean, hindi ko kayang balewalain! Hindi kasi ako sanay na ganito siya.

"Are you okay?" I asked her, smiling really a bit.

"Oo, bakit naman hindi?" Nakangiti siya pero ang boses niya ay matamlay. Napakunot ako ng noo.

"Sigurado ka?" Paninigurado ko.

When Ariannex already left, my frustations didn't end just like that, bumalik na naman. Marami na namang gumugulo sa isipan ko ngayon. I don't when why my anxiety is panicking if Ariannex isn't around! It's because... Adriannex is the one that I trusted the most. Sa aming magkakaibigan, siya talaga ang pinaka-close ko sa lahat.

Ngayong wala na siya dito, nagsimula na naman akong umiyak, binabaon ko talaga sa unan ko ang mukha ko. Basang-basa na naman 'tong unan ko panigurado. Hindi ako makaiyak ng todo kanina kay Ariannex kasi ayaw ko na siyang mag-alala sa akin.

Baka bukas pa ako makakatulog nito. Time check, it's already 12am in the morning and I can't still sleep! Panay lang talaga ang iyak ko.

Kaya ngayon, puyat akong papasok sa university.

Tutal nagmamadali naman ako ay hindi na ako nag-breakfast. Nagdala lang ako ng toasted bread at saka yakult. Useless din naman ang mga nakahaing pagkain, e, kasi wala naman talaga ako ganang kumain pa. Eating bread is already enough for me.

My eyebags are even getting darker. Last night all I did was to overthink! Namamaga na rin ang mga mata ko kakaiyak... Kahit na wala na kasi akong luha na mailabas, iyak padin ako nang iyak.

While Ashro is driving, I can't keep my eyes to him. Kanina ko pa siya sinusulyapan, nagtatantya kasi ako ng tamang oras para komprontahin siya. Ayak kong basta-basta nalang sabihin sa kaniya... At sa tuwing tinatangka kong umamin sa kaniya, hindi ko malaman kung bakit parang mayroong pumipigil sa dila ko na magsalita... Natatakot lang talaga ako. I'm anxious and terrified as of the moment.

Maybe, I'm not yet ready.

Yes, I am.

"Babe, is there something wrong?" Kunot noong tanong ni Ash.

Umiling kaagad ako. "Wa-wala. I'm just sleepy." Sabay iwas ng tingin.

He held my hand and kissed the back of it. "If there's a problem, don't hesitate to tell me, okay?" He requested. His voice was so soft and gentle.