Chasing After The Waves (Varsity Series #2)

15: The Pregnancy

15.

KANINA PA akong nakayuko habang pinapangaralan ako ng mga magulang ko, parang wala talaga akong lakas ng loob para tingnan sila sa mga mata. I'm really just too guilty because of what happened. . . What I hid.

Even me, I'm also dissapointed with my self. . . Kung bakit ko itinago ang pagbubuntis ko.

Fear made me do it.

I ju-just ca-can't tell them about my pregnancy. . . Hindi gano'n kadali.

Dahil nga nagsinungaling ako, naiintindihan ko ngayon kung bakit ganito nalang ang galit ng mga magulang ko. Sinasalo ko lang ang mga masasakit na mga salitang binabato nila sa'kin nang walang reklamo.

I understand them, I really am, eventhough I'm a bit upset because this is the first time that they shout at me. Hindi pa kasi nila ako nasisigawan nang ganito kalakas, ngayon palang.

And I'm a bit shocked that they can actually do it at me.

Katulad ng sinasabi ko kanina ko, hindi ko naman talaga sila masisisi kung bakit nagagawa nila Mommy't Daddy na sigawan ako nang dahil nga sa malaki ang kasalanan.

Malaking-malaki ang kasalanan ko sa mga magulang ko. . . I have a big dreams that I wanted to achieve but I got pregnant, which could be a big conflict for me.

"Mommy, I'm sorry. . ." Hindi ko talaga napipigilan ang sarili ko na humagulgol.

Kanina pa talaga ako humahagulgol. . . Hindi ko talaga ang mga luha ko sa pagtulo. It's just because the burden in my chest is too heavy and I wanted to breath properly through crying. Sa pag-iyak lang talaga gumagaan ang pakiramdam ko.

"Daddy, sorry din," kay Daddy naman ako lumapit. Niyakap ko si Daddy sa leeg niya at umiyak sa kaniyang leeg.

"Gaile, anak, bakit nagkakaganiyan ka?! Where did we go wrong?!" Si Mommy na umiiyak din.

"Mommy, you didn't go wrong. I'm sorry. Ako ang may kasalanan. . ." Nangingiyak kong sabi. Pasinghot-singhot ako, pinipigilan ang mga sipon ko na huwag tumulo.

Humakbang paatras si daddy kaya nabitawan ko si Daddy at umiyak. Iniiwasan talaga ni Daddy na yakapin ako. Kahit siya'y sobrang galit sa'kin at parang ayaw pa talaga akong yakapin ni Daddy.

Because of too much emotions building up inside my chest, I disrespectly ran away in front them. Kahit alam kong mali dahil kinakausap pa nila ako, umalis padin ako sa harapan nila. Isang bagay na hindi ko pa nagagawa noon, ngayon palang.

Bumibigat pa ang mga paa ko na para bang nahihirapan na akong gumawa ng yabag.

Hindi naman nila ako tinawag pa kaya tuloy-tuloy lang ako sa pag-alis. Nagtataka nga ako, e, kung bakit hinayaan lamang nila akong umalis sa harapan nila nang hindi pinipigilan. They literally didn't stop me. Not making it a big deal, I just shook my head.

Agad-agad kong nilock ang pinto nang makapasok ako. Napaupo pa ako sa ilalim ng pinto, bahagya pang napapikit sabay yakap ng mga tuhod ko.

I caressed my tummy, I really should be strong for the both of us. I'm mentally motivating myself now. Ngayon ko iaapply ang mga motivation quotes na mga nabasa ko, sa tingin ko ay makakatulong sa'kin ang mga 'to. Kaysa naman sa mag-overthink ako, mas mabuti kung 'eto nalang ang gagawin ko!

Pinunasan ko na ang mga luha ko, hindi na dapat akong umiyak. Naikalma ko na ang sarili ko, e.

Nagtext ako kay Nex na pasikreto muna akong kunin dito. Hindi muna ako matutulog dito ngayong gabi. Kay Nex na muna ako pagsamantala. Maiintindihan naman 'ata ni Nex ang lahat. Gano'n siya naman, e, parati niya akong iniintindi.