Oszukana

8. Coś ty zrobiła?

Perspektywa Joseph'a
(15 minut wcześniej)

Wyszedłem z gabinetu dyrektora mając ochotę go rozgnieść. Nie wiedziałem co robić. Czułem się bezsilny, bo już nie wiedziałem jak pomóc mojej małej córeczce. Chciałem ją jeszcze znaleźć i zapewnić, że wszystkim się zajmę bez względu na cenę, i konsekwencje.

Wyszedłem przed szkołę i rozejrzałem się po parkingu, gdzie już nie było po niej śladu. Wróciłem do szkoły i zacząłem jej szukać. Najpierw sprawdziłem pod salą, w której teraz powinna mieć lekcje, potem pod sklepikiem aż w końcu zacząłem przeszukiwać każde możliwe miejsce w szkole. Zobaczyłem tłum osób, które zaczęły się z kogoś śmiać i byłem pewien, że tym kimś była moja mała córeczka.

- Gdzie ona jest? - syknąłem do leszcza przyciskając go za poły koszulki do ściany. Byłem wściekły i załamany. Bałem się co mogło się stać. Dzwonek na lekcje zadzwonił, jednak w tym momencie to najmniej mnie obchodziło.

- D - do ł - łaz - zienki p - poszła - wyjąkał, a wtedy od razu biegiem ruszyłem we wskazane miejsce. Trząsłem się w środku. Jasne, że to nie musiało niczego oznaczać, ale po tym wszystkim co się ostatnio stało, każde jej zachowanie mnie martwiło. Zrozumiałem jak wiele ukrywała i nie wiedziałem jak jej w tym wszystkim pomóc. Starałem się jak mogłem, ale bałem się, że to nie wystarczało. Dopiero teraz dostrzegłem, że jak była sama to się nie uśmiechała. Dopiero, gdy się pojawialiśmy w zasięgu jej wzroku zmuszała się do uśmiechu.

Wbiegłem do łazienki i stanąłem jak wryty, gdy zauważyłem krew wypływającą z kabiny. Przez chwilę miałem wrażenie, że moje serce stanęło. Wiedziałem co się stało. W końcu musiało do tego dojść, ale do tej pory odpychałem tą myśl. Podbiegłem do drzwi po czym mocno za nie szarpnąłem. Nie zadziałało.

- Skarbie, otwórz te drzwi - szepnąłem licząc na to, że jest jeszcze przytomna i nic się jej nie stało. Nic nie usłyszałem, żadnego ruchu ani nawet najmniejszego dźwięku. Była tylko przeraźliwa cisza.

Stanąłem bokiem do drzwi i uderzyłem w nie barkiem. Nic się nie stało. Po kilku razach w końcu drzwi puściły, a wtedy moim oczom ukazała się moja mała kruszynka ledwo przytomna. Miała odrobinę podwiniętą koszulkę, która była już czerwona. Po jej nogach powoli spływała krew, a potem lądowała na ziemi, gdzie już była spora kałuża. Nie byłem lekarzem, ale byłem pewien, że tyle krwi ile straciła było niezdrowe i nie byłem nawet pewien czy zaraz kompletnie się nie wykrwawi.

- Coś ty zrobiła? - uklęknąłem przy niej po czym szybko zerwałem z siebie marynarkę i oplotłem ją wokół jej talii.

- Przepraszam - szepnęła ledwo słyszalnie, a potem zamknęła oczy.

- Nie, skarbie. Otwórz oczy - mówiłem jak w jakimś amoku. Zacząłem ją klepać po policzku, jednak po kilku sekundach zdałem sobie sprawę, że to nie miało sensu.

Szybko złapałem ją pod kolanami, a drugą dłoń położyłem na plecach i uniosłem ją.

- Trzymaj się - szepnąłem wybiegając z łazienki. Biegłem korytarzem ile miałem tylko sił w nogach. Serce biło mi szybko i huczało w uszach. Cały się trząsłem ze strachu. Widziałem jak za nami tworzył się cienki szlaczek z krwi. Nie byłem pewien jak wiele krwi straciła, ale była strasznie blada. Tak jak jeszcze nigdy.

- Co się stało? - krzyknęła jakaś kobieta wypuszczając z dłoni książki, które trzymała, gdy ja starałem się jak najszybciej dobiec do auta. Przelotnie na nią zerknąłem i zauważyłem, że to była ta sama nauczycielka, która była przy niej w szpitalu. Szybko ją wyminąłem, jednak po chwili zdałem sobie sprawę, że mógłbym sam nie dać rady. Przydałby się jeszcze ktoś, kto będzie przyciskał ubranie do ran, gdy ja będę prowadzić.