MISTRESS

Chapter 37

#ChapterThirty-Seven
𝑮𝒍𝒂𝒊𝒛𝒂'𝒔 𝑷𝒐𝒗

Ang lakas at ang bilis ng tibok ng puso ko, para akong tumakbo ng ilang kilo-metro dahil sa sobrang pagkabog nito, kinakapos ako ng hininga habang yakap yakap niya ako.

Akala ko.

Akala ko, poot ng galit ang sasalubong sa akin, akala ko kamumuhian niya ako pagnalaman niya ang totoo. Puro na lang ako akala, akala, akala dahil palagi ko na lang pinapangunahan ang lahat.

Sa paglisan ko sa puder niya, sa pagtago sa anak namin, sa hindi pagsasabi sa kanya ng maaga tungkol sa totoong nangyari kay Glaiven.

Tell me, Am I being selfish?

Naging makasarili ba ako dahil di 'ko man lang naisip kong ano ang mararamdaman niya. Oo, baka nga naging maka sarili ako, palagi na lang sarili ko ang ina-alala at iniisip ko, na humantong na wala na akong pake sa nararamdaman ng iba.

Naramdaman ko na lang ang marahang paghaplos sa buhok ko. Rinig ko rin ang malalim niyang hininga na tumatama sa gilid ng tenga ko, hindi ko alam pero nakaramdam ako ng kiliti. Hush! focus Glaiza hindi ito ang panahon para lumandi ka.

"J-Jhoven". nagugulohang ani ko.

Nagugulohan ako, hindi ba't galit dapat siya sa akin? Ano itong pinapakita niya ngayon? Laro niya na naman ba 'to?

"Glaiza." paos na ani niya at humiwalay sa pagkayakap bago ikinulong sa mga palad niya ang pisnge ko "I'm sorry, dahil wala ako sa tabi mo ng isilang mo ang kambal natin, I'm sorry dahil wala ako sa tabi mo ng mamatay ang isa sa anak natin. I'm sorry, I'm sorry dahil wala ako sa tabi mo habang pinagdadaanan mo ang lahat ng pagsubok na iyon, dapat ako iyong sandigan mo ng mga oras na iyon, dapat ako ang naging panyo mo para punasan ang mga luha mo. I'm very sorry Glaiza." nag crack ang boses niya habang nagsasalita. Hinalikan niya ako sa noo, at pinagdigkit iyon. "I'm very sorry if you've through all of this painful battles and challenges that was came into our life. I'm sorry, Glaiza if I'm not there to comfort you, hug you, kisses you and whisper you that everything will be okay." he whispered in the painful way.

Hindi ko namalayan na nag-uunahan na palang tumulo ang mga luha mula sa aking mga mata, kusang lumabas ang mga hikbi ko na kanina ko pa pala pinipigilan.

All this time, akala ko ako lang ang nasasaktan, na ako lang nahihirapan, pero lagi na lang akong mali sa mga akala ko. Kailangan ba magiging tama ang mga desisyon ko? Bakit ba palagi na lang akong naging padalos-dalos sa mga desisyon ko.

"I'm sorry, Jhoven." humiwalay ako mula sa pagkadikit ng noo namin at sinakop ang kanyang mukha bago tumingin sa abo niyang mga mata. "Somehow, this is my fault, if I'm not leaving in your house that day maybe one of our twins still a live and kicking in this beautiful world. But the painful battle crossed our paths, they took our child and until now I'm still leaving in regrets. Many what if, popped on my head, what if my Glaiven is alive? what if I'm in the illusion? Can I waken up in the reality?Jhoiza, Glaiven, You and I are happy family, but that would never happen I know, coz if I'm at my dreams or reality million miles reasons and trials came before that would came true, and I know we never be a family ever since you commit and having a child with her." nakatitig lang ako sa mga mata niya habang sinasabi ko ang mga katagang 'yon.