MISTRESS

Chapter 44

#ChapterFourty-Four
𝑮𝒍𝒂𝒊𝒛𝒂'𝒔 𝑷𝒐𝒗

Nakatulala lang ako habang pilit na prino-proseso ang mga kaganapan ngayon. Naisip ko na ang ka kahantongan ng lahat ng 'to bago ko pasokin ang gulong ito, pero hindi ko alam na ganito pala kasakit pag na sa akto kana. The guiltiness are slowly killing me.

I sent myself into the hot fire again, but no matter what I asked myself, I had no regrets because I wanted it even though I knew the end of it all.

"Glaira." naagaw nito ang atensyon ko. "Let me go." mahinang ani Jhoven. "Pakawalan mo na ako. I don't love you anymore." Kita ko ang pagbalatay ng sakit sa mata ng ate ko kaya na paiwas na lamang ako ng tingin. Kahit hindi ako ang sinabihan ni Jhoven ng mga salitang yun, ay may parte parin sa'kin ang nasaktan para sa kapatid ko.

"J-Jhoven, bakit ganyan nalang kadali sa iyong bitawan ang mga salitang yan." turo ni Ate Glaira kay Jhoven gamit ang nanginginig niyang daliri. "B-Bakit ganun nalang kadali para sa iyo ang itapon ang pinagsamahan nating dalawa." kumawala ang butil ng luha galing sa nagsusumamo niyang mga mata. "Dumating lang si Glaiza, pinagpalit mo agad kami ng anak mo." may diin niyang saad.

"Glaira, instead of ranting why you don't just accept that I don't love you anymore." napahilamos nalang sa mukha si Jhoven.

"Mahal? Mahal mo ang babaeng yan? Nagpapakatawa ka ba? Paano mo nagawang mahalin ang babaeng naging dahilan kung bakit nasira ang pamilyang binuo natin." galit na sigaw ni ate at hahablotin na sana ang buhok ko ng agaran siyang pigilan ni Jhoven at hindi sinasadyang maitulak niya ito.

"Nagawa mo na akong saktan?" hindi makapaniwala niyang anas at nagpapakurap pa nang mata, agad niya namang pinunasan ang luhang tumulo sa kanyang pisnge. "Paano mo nagawang saktan ang asawa mo? Jhoven, ako yung asawa mo pero bakit pakiramdam ko ako pa yung nakikihati sa atensyon mo." puno ng pagkamuhi ang makikita sa mata ni Ate Glaira.

Gusto ko siyang lapitan at amuhin pero matindi ang pagpipigil ko sa sarili ko, kasi kahit saan mang banda tignan, ako yung desperada, ako yung mali, ako yung may kasalanan at higit sa lahat ako yung nakikihati.

"Alam mo na 'to diba? I told you 5 years ago that I was going to break up with you . Alam mo naman sa sarili mo, that I'm only trying to with you just for the sake of our son, ikaw lang talaga 'tong habol ng habol habang pinagpipilitan mo yung sarili mo sa akin." hindi ko napigilang magulat matapos marinig ko ito.

Magsasalita pa sana siya ng biglang umalingawngaw sa silid ang pag ring ng cellphone.

Tiningnan mona yun ni ate Glaira bago siya nag angat ng tingin sa akin gamit ang nag a-alab niyang mga mata, ngumisi siya at sa isang kisap-mata ay nawala rin yun ng bumaling siya kay Jhoven.

"Pagsisihan niyong niloko niyo 'ko." mariing aniya kaya hindi ko napigilan ang kamay kong bigla nalang napahawak sa dibdib ko. Kumabog ito ng malakas, hindi maganda ang kutob ko dito.

When my sister disappeared from my sight , I immediately turned to him. "Jhoven" mahinang ani ko na may bahid ng pag alala.

"Don't worry, hon. Glaira won't hurt you. Hindi ka niya masasaktan hangga't nandito ako.'' his voice was sincere and he held my hand. I just nodded and smile a little, naniniwala ako sa kanya. Kahit sa ngayon lang piliin ko naman ang kasayahan ko bago ang ibang tao. Masarap pala sa pakiramdam once piliin ka ng taong mahal mo.

Is it bad to be selfish? masama bang unahin ko muna ang sariling damdamin ko bago ang nararamdaman ng ibang tao? Oo kung ganun man, ay selfish nga ako.

Sa ngayon ay susugal ulit ako, ma pa tama man o sa maling paraan ay handa kong gawin makita ko lang na maging masaya ang anak ko at magkaroon siya ng kompletong pamilya ay masaya narin ako.

HINDI mawala ang patingin ko sa kanya habang siya naman ay seryosong nagluluto ng fried rice, bacon at hot dog para sa brunch namin. Hindi nga dapat ako papayag na magluto siya e kasi akala ko noong una ay di siya marunong at masayang lang ang pagkain pag masunog niya ang mga ito.

Sa totoo lang ay hanggang ngayon ay di parin talaga ako makapaniwala na nandito na talaga siya sa harapan ko habang pinagsisilbihan at minu-minutong hinahagkan ang aking noo.

In my entire life, I just now felt special and loved by someone, kaya sobrang saya at gaan ng puso ko na parang nasa cloud nine ako.

"I love you, honey" just four words that came out from his soft lips pero parang isang daang boltahe na ang naging epekto nito sa akin, samahan mo pa na parang kinikiliti ang puso ko ng marinig ko 'to.

Hindi ko maiwasang manubig ang mga mata ko kaya napaiwas na lamang ako ng tingin sa kaniya habang may nakapaskil na ngiti sa labi.

"What's wrong, hon? Why are you crying?" nakita ko sa kaniyang mata ang matinding pag alala nito, ibinaba niya muna ang plato at agaran akong nilapitan, umiling lang ako at hinaplos ang kaniyang mukha. "Hushh now, hon". pinusan niya ang mga luha ko.

"Wala" my tears flowed down my cheeks which he immediately wiped away with his fingers. "Masaya lang ako, Jhoven. Sobrang saya ko lang sa mga oras na 'to". tinitigan ko siya. "Hindi ko kasi akalain na dadating ang araw na masasabi kong akin ka na talaga. I love you too, mahal na mahal kita Jhoven." he pressed our foreheads together and quickly pecked my lips with a kiss.

A/N: Sorry luvies sa lame na UD actually dinalian ko lang kasi ang pagkagawa sa chapter na 'to. Then, Oo nga pala I want to thank this opportunity para sa mga readers kong di parin talaga nagsasawang maghintay ng update kahit tamad naman talaga ang author niyo pagdating diyan, but still thank you parin po. I really appreciate y'all a lot mwah! Good luck sa classes niyo. God bless!🫶💗