cemetery of oceans

061218 | first dialogues

06 Aralık 2018

"Hey Jeon!" İnsan gürültüsü arasında sesi işittiğimde arkamı döndüm. Tasarım öğrencisi Lalisa Manobal bir yandan elinde - yüksek ihtimalle benim olan - cetvel sallıyor bir yandan kalabalığın arasından sıyrılıp yanıma ulaşmaya çalışıyordu.

Lalisa Manobal'ı tanıyordum az çok. Kaşlarını örten kahkülleri, sırtına ulaşan sarı saçları vardı. İri, kahverengi gözlere ve kiraz tonlarında dudaklara sahipti. Pek minyon sayılmadığı gibi ne fazla ne eksik bir kiloya sahipti. Dersleri sanırsam iyiydi, arkadaşlık ilişkileri de dışarıdan bakıldığında fena sayılmazdı. Caffe Nero'da - kampüsün içindeki cafelerden biri - karşılaşıyordum onunla sıkça, arkadaşlarıyla orada oluyordu. Genelde tatlı bir sohbetin içine sinmiş olurdu. Neşeli biriydi, gününüz kötü de geçiyor olsa moodunuzun yükselmesi onun bir kahkahasına bakar denilebilirdi.

Ben de aynı şekilde ona bir kaç adım attığımda sonunda yanıma varmıştı, durdu ve soluklandı. "Bu kadar hızlı yürümek zorunda mısın tanrı aşkına?"

Omuz silktim, neyden bahsettiğini tam olarak anlayabilmiş değildim. "Cetvelini düşürdün gözümün önünde, cetveli yerden alıp tam sana verecekken bir baktım çoktan uzaklaşmışsın. Koridorun başından beri koşturuyorum sana yetişebilmek için." Güldüm, hiçbir şeyin farkında değildim. Ne hızlı yürüdüğümün ne de cetvelin olmayışının. Bana uzattığı cetveli aldım konuşurken. "Teşekkür ederim ama inan gerek yoktu. Farketmezdim bile kaybolduğunun."

"Farketmemek olur mu? Siz mimarlık öğrencileri çok fazla kullanıyorsunuz bunları, mutlaka yokluğunu farkederdin bir ara."

"Emin ol, farketsem dahi çıkıp da aramaz veya yenisini almazdım, arkadaşlarımdan birinde olduğunu düşünür ve gider onların cetvellerini sahiplenirdim."

Gülümsedi burukça. "Boşuna koşturdun, diyorsun yani." İmasına karşılık vaşımı sallamıştım hızlıca. "Hayır hayır, çok teşekkür ederim. Beni bir kavgadan kurtardın diyebilirim. Bu borcumu nasıl ödeyebilirim?"

Düşündü kısaca. "Ödersin bir ara ya, takma."