Fırtına'nın Umudu

40.BÖLÜM

Merhaba ballarım.

Yeni ve güzel bir bölümle karşınızdayız.

İyi okumalar dileriz.

💙💚.

~~~
Seher Fırtına'dan.

Koskoca 1,5 ay..

Dile kolay yüreğe ızdırap olan 1,5 ay..

Ne gelen var ne de arayan soran...

Bir defa arasa sesini duysam belki azıcık rahatlar içim ama aramıyor, mesaj atmıyor...

Sidar'ın yanına gittim her hafta ama bir bilgi alamadan geri geldim...

Ben üç ay boyunca nasıl dayanmışım acaba??

Nasıl? Yaralandı mı? Yemek yiyor mu? Üşüyor mu? Uyuyor mu?

Bu sorular sürekli aklımda ama cevapsız kalıyorlar...

Çok özledim...

Burnumda tütüyor...

Kıyafetlerine sarılıyorum her gece yatarken...

Kokusu beni rahatlatıyor..

Çok azıcık özlemime merhem oluyor..

Telefon çalma sesi ile düşüncelerimden kurtuldum.

Annem arıyor.

"Efendim anne?"

"Bebeğim nasılsın, napıyorsun?"

"İyiyim anne. Bu günlerde üzerimde bir kırgınlık var ama o da geçer. Siz nasılsınız?"

"Bizde iyiyiz. Baban kızımın yanına gidelim hem ona yoldaş oluruz hemde hasret gideririz dedi."

"Gelin tabii ki annecim. Bende sizi özledim."

"Tamam annecim. Biz yarın için bilet alıyoruz. Arkın ve Elif'te gelecek."

"Abim ve ikizim evde kalacak yanii?"

"Evet onlar kalırlar. Zaten abin bir haftalık bir operasyona gitti. Serhan'da takılır arkadaşları ile."

"Tamam annecim bekliyorum ben sizi."

"Tamam kuzum. Seni seviyorum kızım kendine iyi bak Allah'a emanet ol."

"Bende seni seviyorum annecim. Sizde Allah'a emanet olun."

Telefonu kapatınca üzerimi değiştirmek üzere odaya gittim.

Alışveriş yapayım biraz. Evde pek bir şey kalmadı..

Eşofman ve kalın bir sweatshirt giyip çıktım evden. Cüzdanımı ve anahtarları da aldım.

Arabaya binince besmele çektim ve sakin bir şekilde siteden çıktım.

Sitede de market var ama küçük. Ben büyük marketleri seviyorum..

~~~

Markete gelmiştim. Ve ev için gerekli olan her şeyi dolduruyordum.

Tam ilerleyecek iken başım döndü...

"Ayy..."

O sırada yanımdan geçen kişi bu halimi fark etti ve hemen kolumdan tutup destek oldu.