Merhabalar!
Yeni bir bölümle karşınızdayız.
İyi okumalar dileriz.
💙💚.
~~~
Baran Fırtına'dan.
2 yıl..
Dile kolay yüreğe ızdırap olan iki yıl...
Her yerim yara bere içinde. Çürükler, morluklar ile dolu...
Sırtım, göğsüm kırbaç izleri ile dolu...
Dün gece meleğimin adını kalbimin üzerine çakı ile kazıdı...
Ve hala kanıyor...
"Komutan?"
Bana seslenen şerefsizle kafamı kaldırdım ve ona baktım.
"Biz gidiyoruz. Sende burada kal. Leşini bulurlar artık!"
Dedi ve karın boşluğuma bir el ateş etti.
Canım acıdı ama şuan düşünmem gereken şey yaram değil..
Bir şey demedim ve defolup gitmesini bekledim.
Gidince bende düşünmeye başladım. Nasıl kaçabilirim diye..
Ama önce bulmam gereken bir fular var...
Aldılar onu benden!
Plan yapmam lazım. Ama önce şu ipten kurtulmam lazım.
~~~
Uzun uğraşlar sonucu iplerden kurtuldum. Tabii ellerim kanadı...
Kurşun giren yerde kanıyor ama yapabileceğim hiçbir şey yok...
Şimdi fuları bulmam lazım. Buraya bir yere sakladı o p*ç çocuğu!
Bu odada değil ama..
Hemen diğer odalara bakmaya başladım. Her yerini didik didik aramam lazım.
Meleğime giderken o fular olmadan gidemem...
Beni affetmez..
Odalarda gördüğüm en küçük deliğe kadar bakıyorum.
Ama yok...
Tam olduğum odadan çıkacakken köşedeki kırık tuğla gözüme çarptı.
Hemen gittim ve içine baktım. Ve burada...
Hemen aldım ve kokladım...
Karımın, eşimin kokusu hala bu fularda...
"Az kaldı meleğim.."
~~~
O evden çıkmıştım. Ve deli gibi etrafta bir tane insan arıyordum.
Ama bütün evler yıkık dökük. Harabe gibi...
Terör belası insanları evinden yurdundan etmiş..
O sırada tepe gibi bir yerde bir evin ışığı yanıyordu.
Temkinli adımlarla oraya gittim.
Allahım lütfen bana yardım edecek biri olsun..
Evin önüne gelince kapıyı çaldım ve beklemeye başladım..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Fırtına'nın Umudu
Romansa... Sevdiğim kadının söylediği her bir kelime beni öldürdü... Keşke o işkencelere vücudum dayanmasaydı ve ölseydim! "Baba!" "Baba ditme!" Asaf ve Eymen kapıya çıkmışlardı. Seher'de arkalarında duruyordu. Ve üçü de ağlıyordu... Gözlerimi sımsıkı kapa...
