Merhabalar.
Yeni bir bölümle karşınızdayız.
Bu bölümde ara sıra zaman atlaması olacak.
İyi okumalar dileriz.
💙💚.
~~~
Seher Fırtına'dan.
Feda, ben, Eymen ve Asaf.. Dördümüz meleğimin mezarına gelmiştik.
Ben kızımın mezarını temizlerken Feda miniklerim ile ilgileniyor...
"Seher Elisa'nın yanından sonra annemin yanına geçeriz dimi?"
"Tabii ki de. Sorman hata. Hatta sen minikleri al geç. Ben biraz meleğimle kalayım..."
"Tamam güzelim. Zaten seni görüyor olurum."
"Tamam."
Feda miniklerin pusetlerini iki eline aldı ve annesinin mezarına yürümeye başladı.
Bende kızımla konuşmaya başladım..
"Birkaç gün sonra 12 ay olacak neredeyse ve hala baban gelmedi prensesim.. Elisa'm baban nerede meleğim? Sen görüyorsun dimi? İyi dimi? Canı yanmıyor..."
Gözyaşlarımla birlikte yağmur da başladı. Ve ben daha çok ağlamaya başladım..
"Seni toprağa verdikten üç gün sonra ne demiştim hatırlıyor musun prensesim?... Tenime değen her yağmur damlasında, kar tanesinde sen bana sarılıyormuşsun gibi düşüneceğim ve kollarımı açıp seni bekleyeceğim demiştim.. Bana bir işaret mi annem bu? Baban iyi değil dimi Elisa? Ben hissediyorum.. Sevdiğimin canı yanıyor gibi hissediyorum..."
"Seher..."
Arkamdan ikizimin sesi gelmişti.. Ona dönüp baktığımda elinde tuttuğu şemsiye ile bana bakıyordu...
Ve onun bu hali ile bağırarak ağlamaya başladım...
"Biz burada yağmurdan ıslanmamak için her şeyi yaparken benim miniciğim ıslanıyor! Dayanamıyorum Serhan!! Nolur gelsin... Baran'da gelsin Elisa'da..."
O da ağlamaya başladı... Ve şemsiyeyi bırakıp geldi sımsıkı sarıldı.
"Dayanacağız güzelim. Dayısının cennet kokulusu iyi.."
"Serhan sende kucağına almıştın.. Kızım nasıl kokuyor hatırlıyorsun dimi?..."
"Hatırlıyorum... Eşi benzeri olmayan çiçek gibi kokuyordu ömrümün balı..."
Ve ayaklarım daha fazla dayanamadı dizlerimin üzerine düştüm..
"Ben ölüyor gibi hissediyorum Serhan.. Baran yok kızım yok..."
Sustu.. Ve ben ikizimin göğsünde hıçkıra hıçkıra ağladım.
~~~
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Fırtına'nın Umudu
Romance... Sevdiğim kadının söylediği her bir kelime beni öldürdü... Keşke o işkencelere vücudum dayanmasaydı ve ölseydim! "Baba!" "Baba ditme!" Asaf ve Eymen kapıya çıkmışlardı. Seher'de arkalarında duruyordu. Ve üçü de ağlıyordu... Gözlerimi sımsıkı kapa...
