Benimle yalnız kaldığı ilk anda hesap soracağını sanırken o bambaşka bir şey yaptı. Uzandı, tek seferde kendine çekti beni. Göğsüne sığmamı sağlarken yüreğini yüreğime geçirmek istercesine sıkıca sarıldı. Kanlı ellerim havada kalırken hasreti olduğu...
Hiç bekletmeden bölüme geçeceğim bebekler. Hepinize Keyifli okumalar 🧡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Çok şey vardı anlatılacak. O yüzden sustum. Birini söylesem diğeri yarım kalacaktı.
Sen duydun mu sustuklarımı?"
Oğuz Atay
🕊🕊🕊
"Ablasının katilini bir ömür yanına yoldaş mı yapayım?" dedim zorlukla. "Bunu..."
Cümlemin yarım kalmasına sebep olan şey bahçenin kapısından duyduğumuz, bir şeyin düştüğüne dair o gürültüydü. Öyle ki hepimizin aynı anda ayaklanmasına sebep olan o sesle birlikte bakışlarımız bahçe kapısını buldu.
Görüş alanımızda kimse yokken, aradığımızın aksine bize kalan yalnızca saniye saniye yok olan adım sesleriydi.
"Biri vardı..." dedim bir felaketin eşiğindeyken. "Orada biri vardı..."
'Felaket, insanları en ziyade ümide sarıldıkları zamanlarda zedelemekten haz alır.' demişti Halit Ziya Uşaklıgil. Felaketin, insanı nasıl karanlığa bürüyebileceği anlatmıştı tek bir cümleyle.
Benim nasıl karanlığa bürüneceğimi.
Öyle ki ufacık bir ihtimalin gölgesinde filizlenmeme bile izin vermemişti. Ümide sarılabileceğim, geçmişi unutabileceğime dair ufacık bir hayale dalmama bile izin vermemişti. Beni, tam o anda yakalamıştı. Tam o anda kim olduğunun birinin şüphesine düşürmüştü.
Nefes almayı unuttuğum aynı saniyelerde benim kilitlenen bacaklarımın aksine kızlar hareketlenmişti. "Abimin kapıya yerleştirdiği adamlardan biridir belki." demişti bir anda sarardığına emin olduğum yüzüme bakarken. "Duyan kişinin kaçacak hali yok ya!"
Söylediği şeye kendisi bile inanmadı. Öyle ki o gürültünün ardından gelen adım sesleri, duyulmayacak gibi değildi.
Ciğerlerime hapsettiğim soluğu bırakırken kafamı salladım belli belirsiz. Onların hareket etmesiyle birlikte artlarından ilerlemeye başladım.
Feride bahçenin dışına çıktığı anda gözleriyle etrafı tararken ileride arabanın yanında duran, Kadir'in Meva'nın hemen ardından evin önüne yerleştirdiği korumalara gelmelerine dair bir işarette bulundu.
"Neredeydiniz siz?" dedi sesini sabit tutmaya çalışarak.
"Değişim vaktiydi Feride Hanım." dedi saygılı bir şekilde. "Bir sorun mu var?"
