Benimle yalnız kaldığı ilk anda hesap soracağını sanırken o bambaşka bir şey yaptı. Uzandı, tek seferde kendine çekti beni. Göğsüne sığmamı sağlarken yüreğini yüreğime geçirmek istercesine sıkıca sarıldı. Kanlı ellerim havada kalırken hasreti olduğu...
Ben kendi adıma sanırım iyi ve yoğun diyebilirim. İş, ev, hazırlık ve hikaye derken geriye benden çok bir şey kalmıyor. Biliyorsunuz stoklarım da eridi. Üzerine Mahpare özel bölüme de başladım. Çok da iyi değilmiş sanırım durumlar ajsjsjs
Neyseee elimden geldiğince sizi bekletmemeye çalışacağıma söyleyeyim. Fakat sizden de bölüm öncesi ufak bir ricada bulunmak istiyorum. İstiyorum çünkü geçen bölüm yorum ve beğeniler beni çok büyük hayal kırıklığına uğrattı 😢
Her zaman diyorum beğenmek zorunda değilsiniz. Bizim de okuduğumuz, beğenmediğimiz, eleştirdiğimiz yerler oluyor sonuçta. Bunu dile getirmek de herkesin hakkı. Fakat bir sonraki bölüme geçecek kadar okunmaya değer bulunuyorsa beğenilebilir diye düşünüyorum. Kaldıı kii ben satır arası yorumları öyle bir zevkle okuyorum ki her seferinde sonucu bilgisayar başına geçmem oluyor 😍
Sonuçta ben bir ekrandan, günü gelince yayınlanan satırlardan ibaret değilim. Görüyorum, seviniyorum, üzülüyorum... Sizin hikayeyi okuduğunuz anlarda olduğu gibi satır aralarında gezinirken binbir duygudan geçiyorum 🧡
Ufak bir sohbet olarak alabilirsiniz bunu. Sizinle iletişim kurmayı sevdiğimi hep söyledim. Sizde soru cevaplara katılabilir, mesaj atabilirsiniz. Mutlaka bir şekilde yanıtlıyorum 🌸
Bu arada hiçbir zaman sınır olmayacağının, devam edeceğimizin garantisini de veriyorum. Sadece büyüdüğümüzü rakamlardan zaten görürken bir de hissetmek istiyorum.
Buraya kadar gelenlere teşekkür ederim ajjsjsjs Hepinizi kocaman öpüyorum keyifli okumalar 🧡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Cam kırıkları gibidir bazen kelimeler. Ağzına dolar insanın. Sussan acıtır, Konuşsan Kanatır."
Oğuz Atay
🕊️
"Neredeyse özür dileyecektin hala..." dedi ilk kez bakışlarını benden çekerek. "Ebru ablamın..." Nefesimin kesildiği anlarda gözlerime baktı, devam etti. "Kızının katilinden özür dileyecektin."
İnsan kendi içindeki o bitmek bilmeyen savaşın sonlandığını ne zaman anlardı? Ne zaman beklediği o zaferi yada kurtulmak adına dilediği o mağlubiyeti kabullenirdi?
Bir bakışta belki. Her şeyin sonlandığını haykıran tek bir bakışta. Ya da belki de bir çift sözde. Paramparça olacağını bile bile söylenmiş bir çift sözde.
