Benimle yalnız kaldığı ilk anda hesap soracağını sanırken o bambaşka bir şey yaptı. Uzandı, tek seferde kendine çekti beni. Göğsüne sığmamı sağlarken yüreğini yüreğime geçirmek istercesine sıkıca sarıldı. Kanlı ellerim havada kalırken hasreti olduğu...
Bugün beni heyecanlandıran garip bir şey var. İlk bölümü yayınlamış gibiyimm ajsjsjss 🧡
Bu heyecanla uzun mu uzun bölümümüze geçmeden önce ufak bir açıklama yapayım. Öncelikle hikayenin kaç kısımdan oluşacağına dair net bir şey söylemiyorum fakat bugün ilk kısımın finalini okuyacağız. Bunun ardından hikayenin bölümü yaklaşık bir ay sonra gelecek. Bu arayı verişimdeki asıl sebep sizin bu sürede bir beklenti içerisinde olmamanız. Öncesinde de çat kapı gelebilirin yanii 😍
Onun dışında beğeni ve yorumlarınız özellikle bu bölüm için çok çok önemli. Açıkçası artık okuyanların kendini belli etmesini istiyorum. Bu rakamların ilerleyişimi belirleyeceği bir dönemdeyim.
Bu yüzden sakın küçük yıldıza basmayı, satır arası yorumlar yapmayı unutmayınn 🧡
Twitter üzerinden #Nale etiketi ile yapacağınızı bütün yorumları da takip ediyorum. Bu yüzden bölüm sonrası beni orada bulabilirsiniz 🧡
Hepinizi kocaman öpüyorum. Keyifli okumalar! ✨💋
''Çok pahalı ödedim, inanmanın bedelini.''
Nazım Hikmet
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kadir..." dedim bir kez daha. Bundan sonrasında bir şey demesine müsaade etmedim.
Hiç beklemediği o anda bu hasrete son verdim.
Dudaklarımı, kavuşturdum dudaklarıyla.
Sarsılışı, bunu beklemediğinden olurken aramızda kalacak olan o pastaya aldanmadım. Belki de geldiğim günden beri yapmak istediğim şeyi yaptım, dudaklarında can buldum. Öyle ki ellerim ensesinde birleştiği anda her bir hücrem teker teker yandı ateşiyle.
Göğsüm anın hissettirdikleriyle hızla yükselip alçalırken o yaşadığı o afallamayla geri çekildi. Yoğunlukla sarıya çalan gözleri, gözlerimi buldu. Varlığımdan, bütünleşmek için çırpınan bedenlerimizden, benden emin olmak istedi. Bu yüzden emin olduğu anda yaptığı ilk şey benim saniyeler önce yaptığım şeyi yapmaktı.
Dudaklarıma uzanmak, orada can bulmak.
🕊🕊
Özlem.
Ölümle gelip benden gitmeyendi.
Yıllarca iliğimi kuruturken günden güne canıma yoldaş olmuştu. Yalnızca dilime değil, yüreğimin en derinine de vurmuştu her seferinde. Etrafımı sarmalamaktan, beni esiri etmekten gocunmamıştı.
Beni, kendimden günden güne koparmaktan çekinmemişti.
Şimdi dineceği o yerde, daha da harlanırken buluyordum onu. Dudaklarımın, ensesine hangi ara ulaştığını bilmediğim ellerimin işimi kolaylaştırması gerekiyordu oysa. Göğüs kafesimden kanatlanıp uçmak isteyen o kalbimin bana fayda sağlaması gerekiyordu.
