Benimle yalnız kaldığı ilk anda hesap soracağını sanırken o bambaşka bir şey yaptı. Uzandı, tek seferde kendine çekti beni. Göğsüne sığmamı sağlarken yüreğini yüreğime geçirmek istercesine sıkıca sarıldı. Kanlı ellerim havada kalırken hasreti olduğu...
Nasılsınız? Ben gayet iyiyim. Hatta sizin ilk bölüme olan ilginizle çok daha iyi oldum. Bu bölümü de beğeneceğinizi, oy ve yorumlarınızı esirgemeyeceğinizi umuyorum 🙏🧡
Bu arada en merak ettiğiniz karakter kim oldu ilk bölümde?
Sorumuzu yanıtladıysak bölüme geçebiliriz. Duyurular, alıntılar, edeceğimiz sohbetler için sosyal medya hesaplarımda olduğumu da bilmenizi istiyorum✨
Hepinizi yeniden kocaman kocaman öpüyorum. Keyifli okumalar🧡
İnstagram: msevdaas
Twitter: hikayecinsan
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sen ruhuma cemre diye damlamadıktan sonra ben bu bedende neyleyim?
Aşk da sen, hasret de sen, ben de sen...
Mevlâna Celaleddin Rumi
İnsanın kendi kıyameti ne zaman kopardı?
Ruhunun canından yitip gittiği o anda mı yoksa çaresizliği bedeninin en ücra köşesinde hissettiği o anda mı?
Ben, bunun cevabını yıllar önce verdiğimi sanmıştım. Kendi kıyametim koptu dediğim o yerden sağ çıkmama rağmen.
Bir cana hayat vermeme rağmen.
Şimdi ise hiç olmadığım kadar büyük bir şüphenin gölgesi düşmüştü üzerime. Yüreğim çaresizliğin elinde kanatlanıp uçmak için çırpınırken ben ancak ölünce alabileceğim bu sorunun cevabını arıyordum. Zihnimin büyük bir şiddette meşgul olmasına aldanmadan, geleceğimin karanlığına aldanmadan yapıyordum bunu.
Oysa şu an yapmam gereken tek şey yüreğimde bir sızı olarak kalan memleketimi düşünmek olmalıydı. Oraya nasıl gideceğimi, Meva'yı nasıl bırakacağımı, geri dönüp dönmeyeceğimi...
Şu an düşünmem gereken tek şey Kadir'in karşısına nasıl çıkacağım olmalıydı.
"Mihre?"
Adım gerçek bir hüzünle Aybike'nin dudaklarının arasından dökülürken zihnimin beni kuşattığı düşüncelerden arındım. Yanmaya başlayan gözlerimle birlikte hemen arkamdaki kurulu masanın önünde duran Aybike'ye döndüm.
Döner dönmez de dikkatimi ilk çeken şey solgun yüzü, çökmüş göz altları oldu. Günlerdir beni ikna çabası her seferinde olumsuz sonuçlanınca başlamak bilmeyen günü benimle birlikte beklemişti. Bana teselli edici hiçbir cümle kuramamış, yaklaşık beş yıl önce olduğu gibi yalnızca bu yoldan döndürmeye çalışmıştı. Döndüremediği her anda bana olan kızgınlığı artmıştı.
