HORSESON [COMPLETED]

CHAPTER FOUR

“Making Friends”

HEIGHT is six feet and two inches.  Waist is thirty inches and suit is forty inches. Inseam is thirty-four inches. Beatrice said those were my body measurements.

A perfect measurements of body to adapt their experiments. Since I was fourteen, I started working out because my Dad was a golden troop of Central City. He wants me to be in good shape just like him and that is why I got those body measurements. And in the age of sixteen I got my full six-pack and veiny arms that some boys could dream of.

“Bakit mo naman hindi tinanggap ang inaalok sa iyo ni Dr. Hallick?” tanong nito nang matapos niyang maisukat ang buo kong katawan.

Hindi ko siya sinagot dahil inuna ko munang suotin ang damit ko. Naramdaman niya yatang hindi ko maisasagot ang tanong niya kaya nagsalita ito muli.

“Wala ka bang balak mag-shave ng bigote mo?”

Tinignan ko muna siya sa kanyang mga mata na agad naman niyang ikinailang. “Wala,” tipid kong sagot.

“P-para naman maging maaliwalas naman ang mukha mo.”

“Tapos na ba tayo?” tanong ko sa kanya.

Tumango ito bilang sagot sa naging tanong ko. Agad naman akong lumabas sa kanyang sariling laboratoryo at pumunta sa cafeteria ng E.H. Laboratory. Isang buwan daw ang kakailanganin para pag-aralan muna ang aming mga katawan bago nila isagawa ang kanilang eksperimento.

Beatrice said that they’re making a super soldier to conquer the Central City. I don’t know if they can control our minds to fight with their side. Most of us didn’t like the idea of being their lab rats. After I saw Erso’s daughter, we are in a big trouble. There’s no chances that we could survive their horrendous experiment. We’re just teens.

Today is Tuesday.

Every seven o’clock in the morning, we’re being force to hit their gym and then they giving us  tablets and forced us to swallow it without a glass of water. They never mentioned what is the name of the tablets. If we insist to ask, we only beaten at the end. When we finished to eat our breakfast, Beatrice will observe our bodies through her cylinder glasses with green liquid.

“Wait!” pagtawag ni Beatrice nang hindi pa ako nakakalayo sa kanyang laboratoryo. Agad naman akong huminto at hinintay itong makalapit sa akin, “May ibibigay pala ako sa iyo.”

Agad niyang inilahad sa akin ang isang singsing ng panlalaki na mayroong mga kulay. Napakunot naman ako ng noo sa kanyang inilahad. Maka-ilang beses kong tinignan ang singsing at ang kanyang mukha. Nagpapahiwatag na wala akong ideya kung bakit niya ako binibigyan ng singsing.

“What’s with that for?” tanong ko sa kanya.

“This is Mood Ring. Version of E.H. Laboratory,” sabi niya at sabay kinuha ang kanang kamay ko para isuot sa akin ang singsing, “Naaalala ko sa iyo ang aking kapatid na lalaki. Ganyan din siya kapag nakikipag-usap sa ibang tao. Walang kaemosyon- emosyon. Kaya ibinigay ko sa kanya ang singsing na ito.”

Nang maisuot ko na ang singsing sa aking daliri ay biglang nagbago ang kulay nito. Dating magkahalong mga kulay ay biglang naging isa. Naging kulay gray. Agad ko mamang tinignan si Beatrice kung bakit nagkaganun ang kulay ng singsing.