Σημάδια(Wings #2)

Κεφάλαιο 2

Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Δεν μπορώ καν να κάνω τα μάτια μου να ταξιδέψουν στις γραμμές του κειμένου μπροστά μου.

Έχω ένα πολύ σημαντικό διαγώνισμα αύριο και δεν μπόρεσα να διαβάσω καθόλου αυτή την εβδομάδα. Δεν ήμουν σε θέση να κάνω τίποτα άλλο από το να δίνω προσοχή στον δεσμό που με κρατάει ζωντανή, και που δεν είχε δείξει κανένα σημάδι κίνησης μέχρι πριν από λίγες ημέρες. Δεν ξέρω καν γιατί είμαι σε τόση επιφυλακή γι' αυτό. Δεν είναι σαν να σημαίνει κάτι... Ή μήπως σημαίνει;

Από τη νύχτα που ένιωσα το τράβηγμα, δεν έχει δείξει ξανά σημεία ζωής. Αυτή τη στιγμή αμφιβάλλω αν αισθάνθηκα πραγματικά κάτι. Προσπαθούσα όλο αυτό το διάστημα να πείσω τον εαυτό μου γι' αυτό. Πέρασα όλη την εβδομάδα προσπαθώντας να ξεχάσω το περιστατικό.

Δεν ήθελα να το πω σε κανέναν στη Σύναξη. Δεν θέλω να ανησυχήσω τις μάγισσες με τις οποίες ζω. Δεν είμαι καν σίγουρη ότι συνέβη, οπότε δεν σκοπεύω να τις ανησυχήσω. Όχι όταν όλα κυλούν τόσο ομαλά στη ζωή μας τον τελευταίο καιρό.

«Κλόι;» Η φωνή της Ντέμπορα με βγάζει από τις σκέψεις μου και με κάνει να πεταχτώ στη θέση μου.

Το βλέμμα μου ταξιδεύει ολοταχώς προς την ανοιχτή πόρτα του δωματίου μου και η εικόνα της να στέκεται στην πόρτα στέλνει ένα κύμα ανακούφισης στον οργανισμό μου.

«Θεέ μου, μην το κάνεις αυτό!» λέω, καθώς προσπαθώ να εισπνεύσω βαθιά για να μειώσω το έντονο χτύπημα της καρδιάς μου.

Το μέτωπο της μάγισσας αυλακώνεται ελαφρά.

«Νόμιζα ότι με ένιωσες», λέει. Η σύγχυση είναι αισθητή στον τόνο της, και ένα αίσθημα αμηχανίας με κυριεύει. Συνήθως μπορώ να αισθάνομαι την εγγύτητα των ανθρώπων, ιδίως των υπερφυσικών όντων. Αυτή τη φορά, όμως, ήμουν τόσο απορροφημένη στις σκέψεις μου που δεν μπόρεσα καν να την εντοπίσω.

«Ήμουν πολύ συγκεντρωμένη σε αυτό», μουρμουρίζω, καθώς κλείνω το βιβλίο που ακουμπάει στα γόνατά μου.

Η σκεπτικιστική της χειρονομία μου δίνει να καταλάβω ότι δεν με πιστεύει καθόλου, αλλά δεν το δείχνει και πολύ. Απλά διπλώνει τα χέρια του πριν πει, «Ό,τι πεις. Η Νόρα κι εγώ θα προσπαθήσουμε να έρθουμε σε επαφή στη σοφίτα. Θα έρθεις;»

Εκείνη τη στιγμή, ένα σφίξιμο εγκαθίσταται στο στομάχι μου και για μια στιγμή νιώθω ελαφριά ναυτία. Το μισώ όταν προσπαθούν να επικοινωνήσουν με παραφυσικά όντα. Συνήθως δεν φεύγουν για μέρες και δεν σταματούν να απευθύνονται στη Ντινόρα ή σε μένα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Με την πάροδο του χρόνου, έμαθα ότι αυτά τα πλάσματα τείνουν να μας αναζητούν λόγω του δεσμού που μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους που μας έφεραν πίσω. Είναι σαν να διαισθάνονται ότι δεν ανήκουμε καθόλου σε αυτό το επίπεδο. Λες και γνωρίζουν ότι είμαστε με το ένα πόδι στο πνευματικό επίπεδο και με το άλλο στο γήινο.