Σημάδια(Wings #2)

Κεφάλαιο 22

Τα γόνατά μου λυγίζουν, η καρδιά μου σταματά για να συνεχίσει την πορεία της με αφύσικη ταχύτητα, τα αυτιά μου βουίζουν και η αναπνοή μου φράσσεται στο λαιμό μου τη στιγμή που οι λέξεις ξεφεύγουν από τα χείλη του.

"Αυτό δεν συμβαίνει. Αυτό δεν συμβαίνει...".

Δεν κουνιέμαι. Δεν αναπνέω. Δεν είμαι καν σίγουρη ότι είμαι συνειδητή αυτή τη στιγμή. Όλα είναι τόσο παράξενα. Τόσο... εξωπραγματικά.

«Με θυμάσαι;» Η φωνή μου μόλις που ακούγεται σαν ψίθυρος. Ένας αναστεναγμός προφερόμενος χωρίς ανάσα. Ο Ντανιάλ γνέφει και εγώ καταπίνω δυνατά.

Τα μάτια του -που είναι βουτηγμένα στις αποχρώσεις του λευκού, του γκρι και του χρυσού- είναι καρφωμένα στα δικά μου, και ξέρω από την τρομαγμένη λάμψη μέσα τους, ότι δεν προσπαθεί να μου στήσει παγίδα. Τουλάχιστον, αυτό θέλω να πιστεύω. Αυτό προσπαθώ να πιστέψω.

«Δεν θυμάμαι πολλά», λέει με βαθύ, βραχνό τόνο και όλες οι ελπίδες που προσπαθούσα να πετάξω μακριά εδώ κι τόσο καιρό παίρνουν σάρκα και οστά. «Στην πραγματικότητα, δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα. Απλά... ασύνδετες εικόνες. Στιγμές. Στιγμές του προσώπου σου». Το βλέμμα του σαρώνει λεπτομερώς το πρόσωπό μου, σαν να προσπαθεί να βεβαιωθεί ότι είμαι πραγματικά η ίδια με την εικόνα στο κεφάλι του. Σαν να προσπαθεί να θυμηθεί κάτι παραπάνω. Δεν μου διαφεύγει απαρατήρητο το γεγονός ότι, κατά τη διάρκεια της εξέτασής του, τα μάτια του παραμένουν περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε στα μισάνοιχτα χείλη μου. «Των χεριών σου». Τα δάχτυλά του, ντροπαλά, αδέξια και τρεμάμενα, γλιστρούν προς τα πάνω για να φτάσουν τις παλάμες μου και να διαγράψουν απαλά χάδια, σαν να προσπαθεί να θυμηθεί το άγγιγμά τους. Λες και αυτό κάνει πιο αληθινό ό,τι κι αν είναι αυτό που έχει θυμηθεί. «Εμένα, να σε κρατάω αγκαλιά». Ο βραχνός ήχος της φωνής του σπάει λίγο, σαν να τον καταβάλει η νευρικότητα, το άγχος ή ό,τι άλλο είναι αυτό που νιώθει αυτή τη στιγμή. «Εμένα, να σε φιλάω...»

Φρέσκα δάκρυα αναβλύζουν στα μάτια μου και προσπαθώ να συγκρατήσω την ανάγκη να ουρλιάξω.

«Πώς;» λέω κουνώντας αρνητικά το κεφάλι μου. Αυτό που πραγματικά θέλω να ρωτήσω είναι: "Πώς είναι αυτό δυνατόν", αλλά οι λέξεις δεν μπορούν να φτάσουν στη γλώσσα μου. Είναι απλά ένα συνονθύλευμα σκέψεων που είναι τρομακτικές και θαυμάσιες την ίδια στιγμή. Ένα παλιρροϊκό κύμα συναισθημάτων που κόλλησαν στο λαιμό μου.

«Δεν ξέρω...» ψιθυρίζει πίσω, και νιώθω έναν μυ να πηδάει στο σαγόνι του καθώς κλείνει το στόμα του για να γλείψει τα χείλη του. Η χειρονομία μου φαίνεται τόσο ανθρώπινη. Τόσο απλή, δίνει μια αίσθηση πραγματικότητας σε όλα αυτά. «Δεν ξέρω, Κλόι. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κλείνω τα μάτια μου και σε βλέπω». Τα χέρια του με αφήνουν αργά, και όλο μου το σώμα διαμαρτύρεται όταν το κάνουν, όμως τη στιγμή που τα δάχτυλά του χαϊδεύουν τις χαλαρές τούφες των μαλλιών που πλαισιώνουν το πρόσωπό μου, η καρδιά μου βρυχάται πάλι με μανία στα πλευρά μου. «Τα μαλλιά σου είναι διαφορετικά...» μουρμουρίζει, κοιτάζοντας τις κοντές τούφες. «Είναι διαφορετικά από ό,τι πριν από τέσσερα χρόνια. Τα μάτια σου είναι διαφορετικά...» Πλησιάζει λίγο πιο κοντά, και αυτή τη φορά νιώθω τον εξονυχιστικό έλεγχο του βλέμματός του πάνω στο δικό μου, «αλλά ξέρω ότι είσαι εσύ».