Σημάδια(Wings #2)

Κεφάλαιο 30

Ο Ντανιάλ ανασηκώνεται και πάλι. Τρεμάμενος, αδύναμος, ταλαντευόμενος... αλλά τα καταφέρνει. Εγώ, από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ να κουνηθώ. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να τον κοιτάζω.

Μοιάζει σαν να είναι έτοιμος να καταρρεύσει. Λες και, από στιγμή σε στιγμή, πρόκειται να καταρρεύσει στο έδαφος, νικημένος από ό,τι του συνέβη κατά τη διάρκεια των τελευταίων ωρών.

«Τι ήταν αυτό που...;» Δεν μπορώ καν να τελειώσω η φράση, καθώς πέφτει ξανά στο έδαφος.

Αμέσως, το ενεργό μέρος του εγκεφάλου μου ξυπνάει και σπεύδω προς το μέρος του. Πηγαίνω εκεί που βρίσκεται για να τον βοηθήσω να σηκωθεί.

«Κλόι», ψιθυρίζει σιγανά, αλλά δεν ακούγεται σαν να προσπαθεί να μου πει κάτι. Είναι σαν να προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι βρίσκομαι εκεί, ακριβώς μπροστά του. «Κλόι».

Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου, μπερδεμένη.

«Τι σου συνέβη;» Ο τρόμος τρυπώνει στον τόνο της φωνής μου. Εκατοντάδες χαοτικά σενάρια στροβιλίζονται στο κεφάλι μου και συγκρούονται μεταξύ τους, κάνοντας την αγωνία να αυξάνεται με κάθε δευτερόλεπτο που περνάει.

Δεν λέει τίποτα. Δεν κάνει τίποτα άλλο από το να σφίγγει τα τρεμάμενα δάχτυλά του στο υλικό του μπουφάν που φοράω. Τα χέρια μου - ανήσυχα και νευρικά - ανεβοκατεβαίνουν στα μπράτσα και στον κορμό του, αναζητώντας κάποιο είδος πρόσθετου τραυματισμού σε αυτό που ήδη ταλαιπωρεί την πλάτη του.

Στην πορεία, το βάρος του σώματός του πέφτει πάνω στο δικό μου και η ανάσα του, ζεστή και πυκνή, με χτυπάει κατευθείαν στο λαιμό.

Μια ανατριχίλα με διαπερνά σχεδόν αμέσως, αλλά αγνοώ την αίσθηση για να συγκεντρωθώ στη σχολαστική επιθεώρηση.

«Είμαι μια χαρά». Το τρεμάμενο λαχάνιασμα που βγαίνει από τα χείλη του μόλις που ακούγεται.

Η ανακούφιση και ο τρόμος που συγκρούονται μέσα μου είναι σχεδόν τόσο έντονα όσο και η επιθυμία μου να συνεχίσω να εξετάζω το σώμα του για τραύματα.

«Τι σου συνέβη;» Ο πανικός είναι αισθητός στη φωνή μου. «Ποιος σου το έκανε αυτό;»

Από την μια στιγμή στην άλλη, δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι αυτό που είπαν οι φωνές των οντοτήτων πριν από λίγα λεπτά. Στην πιθανότητα να τον έχουν βρει οι Πρίγκιπες της Κόλασης.

«Κανείς δεν μου έκανε τίποτα», ψιθυρίζει και η φωνή του σβήνει. «Εγώ το έκανα αυτό στον εαυτό μου. Προσπαθούσα να...» Κάνει μια παύση. Ακούγεται ταραγμένος. Ντροπιασμένος. «Προσπαθούσα να γλιστρήσω με ένα φτερό».