Σημάδια(Wings #2)

Κεφάλαιο 24

«Γνωρίζεις ότι μόλις απόρριψες την ευκαιρία να πάρεις τις απαντήσεις που αναζητάς;» λέω, μετά από μια μακρά σιωπή.

Ο Ντανιάλ, ο οποίος έχει ανασηκωθεί σε καθιστή θέση στο κρεβάτι, δεν με κοιτάζει καν. Τα μάτια του είναι καρφωμένα στην πόρτα από την οποία εξαφανίστηκε ο Αζραήλ πριν από λίγα λεπτά.

Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ κάνω κάποια προσπάθεια για να τον κοιτάξω ολοκληρωτικά. Είναι η άκρη του ματιού μου που ρίχνει μια ματιά στην τεταμένη στάση του και το σφιγμένο σαγόνι του. Παρ' όλα αυτά, είμαι σε θέση να παρατηρήσω πόσο άκαμπτοι είναι οι ώμοι του και πόσο το μέτωπό του είναι αυλακωμένο.

«Σου το έχω ξαναπεί: δεν πρόκειται να αλλάξω γνώμη. Μην προσπαθήσεις να με πείσεις γιατί δεν θα πετύχει». Ο κοφτός και ήρεμος τόνος που χρησιμοποιεί έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτό που λέει το σώμα του, αλλά εξακολουθεί να στέλνει ένα οδυνηρό, ενοχλητικό τσίμπημα πόνου στο στήθος μου.

Δεν ξέρω γιατί είμαι τόσο ενοχλημένη, αλλά δεν μπαίνω καν στο κόπο να το σκεφτώ.

«Δεν σε καταλαβαίνω». Ακούγομαι πιο σοβαρή απ' ό,τι θέλω. «Πριν από λίγες ώρες ικέτευες για τη βοήθειά μου να θυμηθείς, και τώρα που σου παρουσιάστηκε η ευκαιρία να το κάνεις, την απορρίπτεις;» Σταυρώνω τα χέρια μου. «Τι παιχνίδι παίζεις; Ποιες είναι οι πραγματικές σου προθέσεις σε όλα αυτά;»

«Δεν θέλω να βοηθήσω στον σκοπό». Νιώθω τα μάτια του πάνω μου, οπότε αναγκάζω τον εαυτό μου να τον κοιτάξει. «Το είπα στον Αζραήλ και το ξαναλέω σε σένα: δεν είμαι ένας αναθεματισμένος ήρωας. Μην περιμένεις να συμπεριφερθώ σαν τέτοιος. Δεν με ενδιαφέρει να καυχηθώ μ' αυτό τον τρόπο».

«Έχεις ιδέα για τις ζωές που θα μπορούσες να σώσεις αν συμφωνούσες με το αίτημα του Αζραήλ;» Η μομφή στη φωνή μου είναι σαφής. Δεν μπαίνω πλέον στον κόπο να κρύψω πόσο απογοητευμένη είμαι.

«Όχι. Και μην το πάρεις στραβά, Άγγελέ μου, αλλά δεν με ενδιαφέρει να το μάθω», λέει και ο θυμός που με γεμίζει αυξάνεται.

«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είσαι τόσο εγωιστής». Οι λέξεις με εγκαταλείπουν χωρίς να μπορώ να τις σταματήσω και του ξεφεύγει ένα άχαρο γέλιο.

«Πίστεψέ με, το τελευταίο πράγμα που κάνω παίρνοντας αυτή την απόφαση είναι να είμαι εγωιστής», φτύνει, απότομα, και ο τόνος του με βγάζει από την ισορροπία. «Είμαι δειλός, κάθαρμα και ό,τι άλλο μπορείς να σκεφτείς, αλλά εγωιστής; Όχι, Άγγελέ μου. Δεν είμαι καθόλου εγωιστής».