Σημάδια(Wings #2)

Κεφάλαιο 33

Προτελευταίο κεφάλαιο.

Ο Ντανιάλ δεν επέστρεψε.

Η νύχτα, που μας φιλοξένησε όταν φτάσαμε στην πόλη, έχει παρέλθει και ο Ντανιάλ δεν έχει επιστρέψει.

Δεν ξέρω ακριβώς πόση ώρα έχει περάσει από τότε που πλησιάσαμε το κέντρο της πόλης και μπήκαμε σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο, αλλά μου φαίνεται σαν μια αιωνιότητα. Μοιάζει σαν να έχουν περάσει αιώνες από τότε, παρόλο που στην πραγματικότητα είναι μόνο ένα κομμάτι της νύχτας.

Βρισκόμαστε σε ένα στενόχωρο διαμέρισμα - ένα που φαίνεται να έχει γίνει άνω κάτω - και, αφού ο Ντανιάλ έλεγξε ξανά και ξανά - ότι ήταν άδειο και ασφαλές, μου έδωσε σαφείς οδηγίες να μην απομακρυνθώ από εδώ μέχρι να επιστρέψει. Έχουν περάσει ήδη αρκετές ώρες από τότε. Περισσότερες από ό, τι θα ήθελα.

Πριν φύγει, ο γκριζομάτης δαίμονας είπε ότι αν ποτέ αισθανθώ ότι απειλούμαι από κάτι ή κάποιον, θα πρέπει να τρέξω μακριά. Είπε επίσης ότι ήταν σχεδόν βέβαιος ότι η πόλη ήταν γεμάτη με αγγέλους και δαίμονες και ότι θα έπρεπε να έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα.

Προσωπικά, δεν έχω αισθανθεί κανένα πλάσμα οποιουδήποτε είδους. Ούτε είδα κάτι που να με κάνει να αισθάνομαι σε εγρήγορση ή να φοβάμαι, αλλά η παρουσία τόσο ουράνιας όσο και δαιμονικής ενέργειας σε αυτό το μέρος είναι αναμφισβήτητη.

Είναι σαν να έχει καλυφθεί ολόκληρο το περιβάλλον από μια βαριά, καταπιεστική κουβέρτα. Λες και όλος ο κόσμος πρόκειται να γίνει ένας τόπος γεμάτος σκοτάδι... ή φως. Δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Τα μάτια μου είναι καρφωμένα σε ένα σημείο του δρόμου. Τα μάτια μου είναι προσηλωμένα στην έρημη λεωφόρο που απλώνεται έξω από το παράθυρο, και αν και δεν είμαι σε θέση να αντιληφθώ καμία κίνηση, νιώθω ανήσυχη.

Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αλλά νιώθω ότι με παρακολουθούν.

Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά.

«Σταμάτα την παράνοια», μαλώνω δυνατά τον εαυτό μου, αλλά η αγωνία δεν σταματά να σφίγγει το στήθος μου.

Ένα λαχάνιασμα ξεφεύγει από τα χείλη μου καθώς απομακρύνομαι από το παράθυρο και κάθομαι στην ξύλινη επιφάνεια του γραφείου που έχω τοποθετήσει ως κλειδαριά ενάντια στην πόρτα του δωματίου.

Ο κόμπος του άγχους που με συνόδευε από τότε που φύγαμε από το Μπέιλι αυξάνεται με κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, και, ξαφνικά, βρίσκω τον εαυτό μου να σκέφτεται χίλια και ένα σενάρια καταστροφής.