Σημάδια(Wings #2)

Κεφάλαιο 28

Ο αποχαιρετισμός της Ντέμπορα δεν κράτησε πολύ.

Δεν ήταν μια μακρά ή βασανιστική τελετή. Ούτε ήταν επιδεικτική. Στην πραγματικότητα, ήταν αρκετά απλή. Οι μάγισσες, μία προς μία προς μία, απήγγειλαν στίχους προς τιμήν της ζωής, του θανάτου, της μεταθανάτιας ζωής και μετά της αιώνιας ανάπαυσης των ψυχών. Η Ντινόρα, η οποία ανέλαβε τα πάντα, ήταν υπεύθυνη για την πραγματοποίηση, μαζί με τη Ζεάνα, ενός τελετουργικού που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίες τους συνάξεις για να τιμήσουν τους νεκρούς τους.

Τα λόγια που ειπώθηκαν στη μητρική τους γλώσσα γέμιζαν όλη την ατμόσφαιρα με ένα απαλό, ανάλαφρο, σοβαρό και ταυτόχρονα, θλιβερό συναίσθημα.

Το πένθος και η ελπίδα αναμειγνύθηκαν στη χαοτική ενέργεια μέσα στην οποία έχουν βυθιστεί τα πάντα γύρω μας πριν, τελικά, μία προς μία, που είπαν λίγα λόγια για τις στάχτες της πρώην φίλης μου.

Όταν ήρθε η σειρά μου να μιλήσω, δεν μπορούσα να πω τίποτα.

Δεν μπορούσα να ανοίξω καθόλου το στόμα μου γιατί δεν είχα τίποτα να πω. Δεν είχα αρκετά λόγια για να την αποχαιρετήσω ή να της ζητήσω συγγνώμη για όλα αυτά που την έβαλα να περάσει και για όλα όσα της στέρησαν εξαιτίας μου.

Δεν ξέρω αν θα το κάνω ποτέ. Αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ καν να σκεφτώ την πιθανότητα να προσπαθήσω. Έχει αίσθημα λάθους. Έχει αίσθηση λάθους να προσπαθώ να ζητήσω συγγνώμη μετά από τόσα πολλά. Μετά από όλα αυτά που συνέβησαν.

Και έτσι, η τελετή συνεχίστηκε με επισημότητα μέχρι την τελευταία στιγμή, όταν οι στάχτες σκορπίστηκαν στη γη που τρέφει το βλαστάρι ενός δέντρου στον κήπο. Μόλις έγινε αυτό, το μικρό τελετουργικό τελείωσε. Ωστόσο, κανείς δεν κινήθηκε από εκεί μετά από αυτό. Κανείς δεν έκανε τίποτα άλλο από το να κοιτάζει το μικρό, αδύναμο φυτό που κάποια στιγμή θα εξελιχθεί σε δέντρο.

Δεν έκλαψα. Κανείς δεν το έκανε. Κανείς δεν έκανε τίποτα για μία αιωνιότητα. Και δεν ήταν μονάχα μόλις άρχισε να πέφτει η νύχτα, που οι μάγισσες εγκατέλειψαν μία προς μία το μέρος.

Η πρώτη που έφυγε ήταν η Ζεάνα. Την ακολούθησε η Ντινόρα. Η Νόρα έμεινε για λίγα λεπτά ακόμα αφού έφυγε η Ντινόρα και σύντομα έμεινα εντελώς μόνη.

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε μέχρι να τολμήσω να κουνηθώ, αλλά, όταν το έκανα, ήταν για να καθίσω στο υγρό χώμα.

Δεν ξέρω πόση ώρα καθόμουν εδώ. Ούτε είναι λες κι με ενδιαφέρει να μάθω. Σε αυτό το σημείο, να κρυολογήσω είναι το λιγότερο που με απασχολεί, γι' αυτό και αποφάσισα να μείνω εδώ, προσπαθώντας να συμβιβαστώ με το γεγονός ότι η Ντέμπορα έφυγε.