Σημάδια(Wings #2)

Κεφάλαιο 16

«Πώς μας βρήκατε;» λέω, σπάζοντας τη σιωπή που έχει επικρατήσει στο δωμάτιο.

Εκείνη τη στιγμή, το βλέμμα όλων στην αίθουσα είναι προσηλωμένη σε μένα.

Οι τέσσερις μάγισσες με τις οποίες ζω μαζί, το Ίνκουμπους και ο άγγελος με κοιτάζουν σαν να έχω δύο κεφάλια παραπάνω στο σώμα μου. Λες και δεν μπορούν να πιστέψουν αυτό που ρωτάω.

Δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγες ώρες από τότε που ο Ντανιάλ και εγώ γυρίσαμε πίσω από εκείνη την καλύβα στα βουνά, αλλά ήδη αισθάνομαι σαν οι μέρες σε εκείνο το μέρος να έχουν περάσει πριν μια αιωνιότητα.

Για να είμαι ειλικρινής, αυτή τη στιγμή δεν μπορώ καν να πιστέψω ότι ο Ντανιάλ είναι εκεί, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του δωματίου μου με το ένα φτερό σχεδόν αποκολλημένο από το σώμα του.

Είναι τόσο εξωπραγματικό. Τόσο παράξενο...

«Δεν ήταν εύκολο να σας εντοπίσουμε». Η Ντέμπορα, που μοιάζει που μοιάζει σαν να έχει μέρες να κοιμηθεί, είναι η πρώτη που σπάει τη σιωπή. «Μετά από αυτό που συνέβη με το πράγματα που μας επιτέθηκαν στο δρόμο, ολόκληρο το Μπέιλι βυθίστηκε σε μια σκοτεινή, πυκνή ομίχλη. Πραγματικά άρχισαν να συμβαίνουν τρομακτικά πράγματα». Το βλέμμα της τοποθετείται στην Ντινόρα, η οποία με τη σειρά της έχει τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου.

«Η Ντινόρα δέχτηκε επίθεση από μια ομάδα περιπλανώμενων, η Νόρα παραλίγο να την καταπιεί το μπολ που φυλάει η Ζεάνα στο δωμάτιό της - ο Ραήλ βρέθηκε αντιμέτωπος με μια ορδή από Εγρήγορους που έμοιαζαν να έχουν τρελαθεί...» Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της. «.Για να μην αναφέρουμε ότι η Zεάνα παραλίγο να πεθάνει στα χέρια ενός ανώτερου δαίμονα που αναζητούσε απεγνωσμένα την Τέταρτη Σφραγίδα».

Ένα αίσθημα απόλυτου τρόμου με διαπερνά, αλλά αναγκάζω τον εαυτό μου να διατηρήσει την έκφρασή μου ήρεμη καθώς την ακούω να συνεχίζει.

«Ξέραμε, εκ των προτέρων, ότι δεν ήσουν νεκρή, αφού όλα έδειχναν να πηγαίνουν σχετικά φυσιολογικά. Φυσικά, αλλά ακούγοντας τον δαίμονα να μιλάει για σένα, το επιβεβαίωσα. Μετά από αυτό, αρχίσαμε να να σε αναζητήσουμε με τη βοήθεια της μαγείας, αλλά μόνο όταν ήρθε ο Άαρον ήρθε σε μας, μάθαμε όλα όσα συνέβαιναν στον Κάτω Κόσμο».

Η προσοχή μου στρέφεται στον χαμηλόβαθμο δαίμονα ο οποίος στέκεται με σταυρωμένα τα χέρια στο πίσω μέρος της αίθουσας.

«Πώς βγήκες από την κόλαση; Τι είναι αυτό που συνέβαινε;» Ρωτάω, με γνήσια περιέργεια και ανησυχία. «Την τελευταία φορά που μιλήσαμε είπες ότι οι κανόνες είχαν αλλάξει και ότι οι δαίμονες της ιεραρχίας σας δεν επιτρεπόταν να φύγουν από τον Κάτω Κόσμο».