Σημάδια(Wings #2)

Κεφάλαιο 14

Η οδυνηρή πίεση που με είχε κυριεύσει υποχωρεί τη στιγμή που η γλοιώδης φιγούρα με απελευθερώνει. Ένα ρίγος ανακούφισης με διαπερνά σχεδόν αμέσως από την κορυφή ως τα νύχια, αλλά δεν τολμώ να κουνηθώ. Δεν τολμώ καν να κοιτάξω μακριά από τον γκριζομάτη δαίμονα που με κοιτάζει με μια αδιευκρίνιστη χειρονομία.

Ο φόβος και η αγωνία κερδίζουν λίγο έδαφος καθώς νιώθω τον Ντανιάλ να τραβάει βίαια τον δεσμό που μας συνδέει. Η πράξη και μόνο με κάνει να διπλωθώ στον εαυτό μου εξαιτίας της συγκλονιστικής αίσθησης που μου προκαλεί.

Είναι έξαλλος. Δεν χρειάζεται να είσαι ιδιοφυΐα για να το καταλάβεις. Δεν χρειάζεται να είσαι δεμένη μαζί του για να το νιώσεις.

«Θα σταματήσεις να κρύβεσαι τώρα, Αμόν;» μιλάει ο Ντανιάλ, χωρίς να παίρνει τα μάτια του από τα δικά μου. Ο ουδέτερος, ήρεμος τόνος που χρησιμοποιεί ακούγεται πιο απειλητικός από οποιαδήποτε κραυγή που θα μπορούσε να έχει εκφέρει.

Το γέλιο ενός παιδιού αντηχεί σε όλο το χώρο και η αγγελική ενέργεια μέσα μου αναδεύεται με τρόμο, σαν να προσπαθεί να φύγει από το σώμα μου. Σαν να προσπαθεί να με προειδοποιήσει για κάτι.

Καταπίνω δυνατά.

«Είναι πολύ αστείο που νομίζεις ότι κρύβομαι». λέει ο Αμόν, με έναν τόνο που μου φαίνεται αθώος και, ακριβώς τότε, κάτι στον αέρα γίνεται παράξενο. Είναι σαν μια απαλή ομίχλη να καταλαμβάνει το χώρο. Λες και όλος ο χώρος γεμίζει με αρνητική ενέργεια. «Εάν υπονοείς ότι σε φοβάμαι, επίτρεψέ μου να σε ενημερώσω ότι κάνεις μεγάλο λάθος».

Τα μάτια του Ντανιάλ σαρώνουν ολόκληρο το χώρο. Ξέρω ότι μπορεί να αντιληφθεί την ίδια αλλαγή με εμένα, αφού οι ώμοι του ισιώνονται καθώς ανοίγει τα μαύρα φτερά του ακόμα πιο πλατιά.

«Απέδειξέ το μου», λέει, καθώς τα μάτια του επιστρέφουν σε μένα.

Άλλο ένα ξεκαρδιστικό γέλιο ξεσπά μέσα από τα δέντρα που μας περικυκλώνουν, αλλά τίποτα δεν συμβαίνει.

Τότε, σιωπή καταλαμβάνει όλο το μέρος και το μόνο πράγμα που μπορώ να ακούσω είναι ο ήχος του ανέμου που μαστιγώνει τις κορυφές των δέντρων.

Το βλέμμα μου ταξιδεύει παντού, αναζητώντας τον δαίμονα που μιλάει αλλά δεν έχει υλοποιηθεί, και μια τρύπα εγκαθίσταται στο στομάχι μου όταν αντιλαμβάνομαι το ίχνος του σκότους που αναμειγνύεται στον αέρα.

Το αγγελικό κομμάτι αναστατώνεται ξανά και, αυτή τη φορά, μου κόβει την ανάσα. Μια παράξενη ζάλη αμέσως με κυριεύει και πρέπει να κλείσω τα μάτια μου για να την σταματήσω.