Σημάδια(Wings #2)

Κεφάλαιο 34

Τελευταίο κεφάλαιο.

Έχω τρομοκρατηθεί. Φοβάμαι τόσο πολύ, που νιώθω ότι θα μπορούσα να ξεράσω ανά πάσα στιγμή, ότι η καρδιά μου θα ξεφύγει από το σώμα μου πριν το κάνει το αγγελικό μέρος του Ντανιάλ.

Ο Αζραήλ δεν έχει σταματήσει να μουρμουρίζει πράγματα σε μια άγνωστη γλώσσα. Πέρασε τα τελευταία λεπτά εδώ, στο κέντρο του αστεριού του Δαβίδ -του εξάκτινου- που έχει ζωγραφίσει, με τα μάτια κλειστά, τη στάση του σώματος χαλαρή αλλά σταθερή.

Η ατμόσφαιρα έχει αρχίσει να γίνεται πυκνή με κάθε λέξη που λέει, και αυτό έκανε την νευρικότητα μου να βρίσκεται σε τεντωμένο σχοινί.

Το σχήμα γύρω μας έχει γίνει σταδιακά ένα πεδίο ενέργειας. Μια μάλλον περίεργη. Μία που δεν μπορώ να αναγνωρίσω. Δεν έχει την αίσθηση ότι είναι σκοτεινή, αλλά ούτε και ότι είναι φωτεινή. Το μόνο πράγμα που μπορώ να πω γι' αυτήν είναι ότι είναι έντονη.

Μια ριπή ανέμου μαστιγώνει ξανά το πρόσωπό μου, αλλά αυτή τη φορά δεν ξέρω αν φταίει ο καιρός ή το είδος της ενέργειας που επικαλείται ο Αζραήλ.

Το αγγελικό μέρος του Ντανιάλ φαίνεται να αντιλαμβάνεται την αλλαγή στην ατμόσφαιρα, καθώς αναδεεύεται άβολα μέσα μου. Ωστόσο τα στίγματα, δεν δείχνουν κανένα σημάδι διαταραχής.

Ο ήχος της φωνής του Αζ δυναμώνει, το ίδιο και ο ήχος της παράξενης δύναμης που μας περιβάλλει.

Στη συνέχεια, καθώς αισθάνεται ότι ολόκληρο το σύμπαν είναι έτοιμο να εκραγεί από την πίεση που ασκεί η δύναμη, αρχίζει να υλοποιείται. Αρχίζει να σέρνεται μέσα από τα σκοτεινά περιγράμματα του άστρου μέχρι να γίνει ένα συγκεχυμένο και περίπλοκο κουβάρι σκοτεινής και φωτεινής ενέργειας. Ουράνιας και δαιμονικής ενέργειας.

Ο Άγγελος του Θανάτου απλώνει τα χέρια του μπροστά του εκείνη τη στιγμή, με τις παλάμες στραμμένες προς τον ουρανό, σαν να περιμένει κάτι να πέσει πάνω τους.

Η ενέργεια γύρω μας αρχίζει να συγκεντρώνεται στα χέρια του. Αρχίζει να τυλίγεται ανάμεσα στα δάχτυλά του μέχρι να σχηματίσει μια επιμήκη, επιβλητική φιγούρα.

Σιγά-σιγά, τα νήματα της δύναμης αρχίζουν να στερεοποιούνται. Σταδιακά, παίρνουν μορφή, και ξαφνικά βρίσκω τον εαυτό μου να κοιτάζει ένα δρεπάνι. Βρίσκω τον εαυτό μου να κοιτάζει το περίεργο αντικείμενο με το οποίο περιγράφεται ο Άγγελος του Θανάτου: το δρεπάνι του.