«Λοιπόν. Αυτό ήταν γρήγορο». Η φωνή της Ντέμπορα κινείται από το σαλόνι στο γραφείο της Ντινόρα και Ζεάνα -όπου βρίσκομαι- και, εκείνη τη στιγμή σηκώνομαι από τον καναπέ σχεδόν με ένα άλμα.
Πριν καν προλάβω να επεξεργαστώ τι κάνω, τα πόδια μου κινούνται και προχωρώ στο διάδρομο μέχρι να φτάσω στο σαλόνι, όπου, λίγα μόλις βήματα μακριά, βρίσκεται η εξώπορτα του σπιτιού.
Η φίλη μου - που πριν από λίγο ήταν μαζί μου στο δωμάτιο που τώρα έχει μετατραπεί στο καταφύγιό μου - στέκεται μπροστά στο κατώφλι, με την πλάτη της γυρισμένη σε μένα, με το ένα χέρι στην πόρτα και το άλλο στο πλαίσιο.
Εκείνη τη στιγμή, το βλέμμα μου ταξιδεύει πέρα από το σώμα της Ντέμπορα, και συναντώ την επιβλητική φιγούρα του Αζραήλ.
Ο Άγγελος του Θανάτου κοιτάζει τη μάγισσα για μια μεγάλη στιγμή προτού γνέψει προς το εσωτερικό του δωματίου. Εκείνη, εμβρόντητη, απομακρύνεται από τον δρόμο του για να τον αφήσει να εισέλθει.
Τη στιγμή που ο Αζραήλ μπαίνει στο κέντρο του δωματίου, η συντριπτική αίσθηση της δύναμής του με χτυπάει ολοκληρωτικά. Το μείγμα σκοτεινής και φωτεινής ενέργειας εισβάλλει στις αισθήσεις μου μέχρι να ζαλιστώ ελαφρώς, αλλά προσπαθώ να μην δείχνω πολύ επηρεασμένη. Προσπαθώ να μην τον αφήσω να καταλάβει πόσο πολύ με μπερδεύει η ουσία του.
«Πού άφησες τον Άαρον;» ρωτάει η Ντέμπορα όταν ο Άγγελος του Θανάτου σταματάει. Μετά παρατηρεί προς το εξωτερικό, αλλά, μη βρίσκοντας τη μορφή του Ίνκουμπους, στρέφει την προσοχή της πίσω στον Αζραήλ.
«Τον Άαρον;» ο Αζραήλ γέρνει ελαφρώς το κεφάλι του σε μια μπερδεμένη χειρονομία.
«Ο Άαρον» Η Ντέμπορα γουρλώνει τα μάτια της, λες και το όνομα του δαίμονα ήταν αρκετό για να επισημάνει το προφανές. «Το Ίνκουμπους που κυκλοφορεί εδώ τις τελευταίες εβδομάδες».
«Γιατί θα έπρεπε να είναι μαζί μου;» Ο Αζραήλ συνοφρυώνεται.
«Δεν είσαι εδώ επειδή ο Άαρον πήγε να σε ψάξει;» Είναι σειρά μου να μιλήσω. Ακούγομαι πιο ανήσυχη απ' ό,τι θα ήθελα.
«Όχι». Ο Άγγελος του Θανάτου απαντά: «Και γιατί έπρεπε να έρθει να με ψάξει; Συνέβη κάτι;»
«Κάτι τέτοιο», λέω, εξακολουθώντας να μην καταλαβαίνω ακριβώς τι συμβαίνει.
«Για ένα λεπτό...» παρεμβαίνει η Ντέμπορα, καθώς τοποθετείται ανάμεσα στον Αζραήλ κι εμένα. «Ας ανακεφαλαιώσουμε, δεν καταλαβαίνω τίποτα». Γυρίζει στον άξονά της για να αντιμετωπίσει το πλάσμα που μόλις έφτασε. «Ήρθες από μόνος σου;»
YOU ARE READING
Σημάδια(Wings #2)
ParanormalΣυνέχεια του Όλεθρος. Και ο δαίμονας ερωτεύτηκε την καταδίκη του. Το χάος.
