Σημάδια(Wings #2)

Κεφάλαιο 9

Ο ήχος του ραδιοφώνου γεμίζει την αμήχανη σιωπή που έχει καταλάβει το εσωτερικό του αυτοκινήτου της Ντέμπορα. Εκείνη, ωστόσο, φαίνεται εντελώς ανεπηρέαστη από τη σκοτεινή, βαριά διάθεση που εκπέμπει ο Ραήλ από το πίσω κάθισμα.

Αφού αρχίσαμε το ταξίδι προς στο Μπέιλι - μόλις βγήματε στο δρόμο, μας πρόλαβε - για να μην αναφέρω ότι έπεσε στην οροφή του αυτοκινήτου.

Ο τρόμος που μας προκάλεσε μονάχα κατάφερε η Ντέμπορα να κατευθύνει μια σειρά από κατάρες στον άγγελο. Ο Ραήλ, από την πλευρά του, ήταν τόσο θυμωμένος με την εγκατάλειψή μας, που συνέχισε να λέει λόγια σε μια γλώσσα εντελώς άγνωστη σε εμάς, μέχρι να βαρεθεί.

Η σκηνή ήταν αρκετά διασκεδαστική. Η Ντέμπορα σταμάτησε το αυτοκίνητο στη μέση του πουθενά για να βγει και να αντικρίσει τον άγγελο. Ο άγγελος, μόλις είδε την κίνησή της, έσκυψε απειλητικά μπροστά της για να της φωνάξει. Η αλήθεια είναι ότι κανένας από τους δύο δεν σταμάτησε να φωνάζει ο ένας στον άλλον μέχρι να ικανοποιηθούν και να απαλλαγούν από την απογοήτευσή τους.

Μετά από αυτό, μπήκαν ξανά στο αυτοκίνητο και έκτοτε δεν έχουν ανοίξει το στόμα τους.

Είμαστε πολύ κοντά στην είσοδο του Μπέιλι και η ανησυχία - η οποία είχε μειωθεί από την αλληλεπίδραση μεταξύ του Ραήλ και της Ντέμπορα - επιστρέφει σε πλήρη ισχύ. Είναι ηλίθιο που νιώθω τόσο ενθουσιασμένη και νευρική που θα ξανασυναντήσω αργότερα τον Ντανιάλ, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι στις πιθανότητες για το τι μπορεί να μας προσφέρει αυτή η συνάντηση.

Ξέρω ότι είμαι υπερβολικά αισιόδοξη γι' αυτό. Ότι δεν θα έπρεπε να τον εμπιστεύομαι όπως τον εμπιστεύομαι, αλλά πρέπει να του πω όλη την αλήθεια. Θέλω να θυμηθεί.

«Σταμάτα να τρως τα νύχια σου», με επιπλήττει η Ντέμπορα με χαμηλή, αφηρημένη φωνή. «Θα τα ματώσεις».

Η προσοχή μου είναι στραμμένη πάνω της, και μόνο εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ ότι το νύχι του αντίχειρά μου πιάστηκε ανάμεσα στα δόντια μου. Εκείνη τη στιγμή, απομακρύνω το δάχτυλό μου από το στόμα μου και ψελλίζω μια συγγνώμη.

«Είσαι καλά;» Μου ρίχνει ένα πλάγιο βλέμμα. Ένα χαμόγελο σύγχυσης τραβάει τα χείλη της. «Φαίνεσαι... ανήσυχη».

Η νευρικότητα με κυριεύει.

«Δεν ξέρω», ψεύδομαι κουνώντας το κεφάλι μου με άρνηση. «Τελευταία, αισθάνομαι αγχωμένη όλη την ώρα».