Σημάδια(Wings #2)

Κεφάλαιο 12

Ο ήχος του νερού που πέφτει και της ακανόνιστης αναπνοής μου είναι το μόνο πράγμα που σπάει την ησυχία του δωματίου. Δεν μπορώ να σταματήσω να τρέμω, αλλά δεν ξέρω αν φταίει η χαμηλή θερμοκρασία ή η επίδραση που έχει πάνω μου ο δαίμονας μπροστά μου.

Τα βλέφαρά μου είναι κλειστά, τα χέρια μου κρατάνε το λαιμό και τα ρούχα του και η καρδιά μου δεν έχει σταματήσει να χτυπάει με απάνθρωπη ταχύτητα- ωστόσο, το βάρος των πράξεών μου έχει αρχίσει σιγά σιγά να πέφτει στους ώμους μου. Ξαφνικά, η απελπισμένη, ανήσυχη, αγωνιώδης θολούρα που με είχε κυριεύσει πριν από λίγα λεπτά ελαφρύνει και η ταπείνωση, η ντροπή και η λύπη σέρνονται κάτω από το δέρμα μου. Στην πραγματικότητα, με κάθε δευτερόλεπτο που περνάει προσκολλώνται όλο και περισσότερο στη σάρκα μου.

Ο σφυγμός μου χτυπάει βίαια στα αυτιά μου, αλλά το προηγούμενο θάρρος μου έχει χαθεί. Έφυγε εντελώς και άφησε μόνο αυτό το μοχθηρό, αηδιαστικό συναίσθημα που απειλεί να σκοτώσει τα νεύρα μου.

Ο Ντανιάλ δεν κινείται. Ούτε λέει τίποτα. Κάνει τίποτα άλλο από το να κρατήσει το μέτωπό του πιεσμένο στο δικό μου και τα χέρια του στα πλάγια του κορμού μου.

Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω τι να πω. Δεν ξέρω πού στο διάολο να κρύψω το πρόσωπό μου για να μην μπορεί να με κοιτάξει. Έτσι ώστε να μην είναι σε θέση να παρατηρήσει τη δίνη των συναισθημάτων μέσα μου.

Τα μεγάλα, σταθερά, δυνατά του χέρια πιάνουν τους βραχίονές απαλά και απομακρύνουν τη λαβή μου από το λαιμό του. Η ταπείνωση κερδίζει λίγο έδαφος, οπότε αναγκάζω τον εαυτό μου να κρατήσει τα μάτια μου κλειστά για να μην τον αντικρίσω.

Τα χέρια μου τοποθετούνται προσεκτικά στο σώμα μου και το μέτωπο του δαίμονα απομακρύνεται απαλά από το δικό μου. Ένας βαθύς, έντονος πόνος διαπερνά το στήθος μου από άκρη σε άκρη, αλλά παραμένω ακίνητη και αναγκάζω τον εαυτό μου να μην κουνήσει ούτε έναν μυ. Η επιθυμία να κλάψω δεν έχει φύγει. Στην πραγματικότητα, αυξάνεται με αυτή την απλή χειρονομία.

Ο κόμπος που νιώθω στο λαιμό μου είναι τόσο σφιχτός, που πονάει όταν προσπαθώ να καταπιώ σάλιο- αλλά, παρ' όλα αυτά, καταφέρνω να κρατήσω τα κομμάτια μου ενωμένα και σκύβω το κεφάλι μου για να μην χρειαστεί να τον αντικρίσω όταν καταλήγει να απομακρύνεται εντελώς από μένα.

Ο Ντανιάλ βγαίνει άφωνα από την μπανιέρα και βάζει τα χέρια του στο νερό για να με τραβήξει έξω. Οι κινήσεις του είναι ομαλές, σταθερές και ταυτόχρονα λεπτές. Έχω πλήρη επίγνωση ότι κινείται πολύ προσεκτικά για να μη με πληγώσει, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να βογκάω από τον πόνο όταν το δέρμα του έρχεται σε επαφή με την τραυματισμένη πλάτη μου.