A Road To Azlan's Heart (Azlan's Heart Sequel)

Kabanata 8

A Friend

"Ayshia..." gulat na bungad sa akin ni Tita Anemone.

Bakas ang kaguluhan sa mukha niya kung bakit ako nandito. She even glanced at my back like someone would magically appear in there. Bahagya akong huminga nang malalim bago ibinuka ang bibig para magsalita na.

"Before you panic, I am only here to clear things out. I found it out already, you don't need to hide things from me anymore. Pero nandito ako para alamin kung bakit hindi mo sinabi sa amin noon ang totoo? Bakit kahit alam mo ay nanahimik ka? Okay lang sa iyo na masaktan ako, tita? Okay lang sa iyo na magdusa kaming dalawa?"

"Ayshia... get inside," she softly uttered. A glimpse of pity was seen on her eyes, but more than that, I can see something stronger. Maybe the reason why she did such thing.

Nauna siyang maglakad sa akin kaya sinundan ko na lamang siya hanggang sa huminto siya sa isang pang-isahang sofa. I also placed myself at the opposite single sofa facing her. Tahimik ang buong bahay nang libutin ko iyon nang tingin. No one is in here, except her.

"Alam kong mangyayari ito. I knew I can never hide his existence from everyone. Ni hindi ko alam kung bakit ikaw pa ang unang nakakita sa kaniya. The heaven must really be devastated that the two of you broke apart, so they made way for the both of you to meet again." Isang malungkot na ngiti ang gumuhit sa labi niya kasabay ng kaniyang pag-iling. "But I don't want to lose my son in a way that I can never see him again. I saw that opportunity as my salvation. Mahal na mahal ko ang anak ko, Ayshia, kahit na hindi siya nanggaling sa sinapupunan ko..." she whispered the last part, but it still found a way to break my heart again.

Alam ko naman. Alam kong ayaw niya lang na mapahamak si Azlan. I was the reason why everything that happened in the past occurred. If only he didn't meet me. Kaya ngayong may mahal na siyang iba na alam kong hindi siya ipapamahak ay wala na akong balak pang ipilit ang sarili. I would never take the road to his heart, because I can't continue my life, knowing that I destroyed his.

Sobrang hirap ng lahat nang mga nalaman ko pero wala akong magagawa kung hindi unawain iyon dahil iyon ang totoo.

"Ayshia..." A gasps scaped from my lips when she drop her knees to the floor, kneeling while staring at me with those eyes with regrets. "Patawarin mo ako. Nagsisisi ako na itinago ko sa iyo, pero patawarin mo rin ako dahil hindi ako nagsisising ginawa ko iyon. I knew it was the only solution I could have. I knew my siblings will do something to him if he lives. Aalisin nila sa buhay ko si Azlan, Ayshia. I can't let it happen. Mahal na mahal ko lang ang anak ko kaya ko nagawa iyon..." My tears fell uncontrollably.

Naipako ko ang tingin ko sa sahig habang nanginginig ang mga labi ko.

Inuunawa ko naman siya. I am trying to understand every bits of her reasons, but it really can't help to ease the pain I am feeling. Sobrang sakit talaga at hindi ko kayang itago na lamang iyon nang basta.

"Grabe naman, tita. Do you know how I often visit the hospital? The psychiatrist? The t-therapist? Alam mo ba kung gaano ako nahirapan noong mga panahon na iyon? Alam mo ba kung ilang gamot na pampatulog ang kailangan kong inumin para pumayapa ang kalooban ko sa gabi? Do you know how much I struggle to l-live?" I asked, almost breathless. Suminghot ako pagkatapos ay tumawa. "Hindi ninyo ba kayang sabihin sa akin na buhay siya. Sabihin ninyo lang na, A-Ayshia, buhay siya pero ayaw namin sa iyo. Ayshia, buhay siya pero huwag ka nang magpapakita pa sa kaniya. Ayshia, masaya na siya kahit wala ka. Ayshia, okay na siya, kalimutan mo na siya. Mahirap ba iyon? Sobrang hirap b-ba?"

Tinakpan ko ang mukha ko nang mas lalong lumala ang iyak ko. Sobrang sikip sa dibdib. I am trying to stop my outburst, but I keep this for such a long time.