A Road To Azlan's Heart (Azlan's Heart Sequel)

Kabanata 25

Home With You

"Shh... stop crying now, miss. Maayos na ako." Umiling ako. Mas lalong yumakap sa buong katawan niya sa takot na bigla na lang siyang mawala.

What if I didn't heard him or noticed him? Paano kung naging huli ako? Paano kung hindi ko alam ang CPR? How will I save him? Paano kung namatay siya sa mismong mga kamay ko?

"Y-You almost die, asshole! Bakit ba hindi ka marunong mag-ingat?! Why do you always crawl towards death? H-Hindi ka man lang ba nag-iisip? Paano kung nahuli ako, A-Azlan? What will I do if you die?" I asked, sniffing, while my tears continued to fall even with the assurance that he is alright.

Sobrang lakas pa rin nang kabog ng dibdib ko. Seeing him drowning and almost dying scares me a lot. Nang mahawakan ko ang malamig niyang katawan nang mailigtas ko siya mula sa pagkalunod ay tila katapusan na ng mundo ko. He wasn't breathing when I performed the CPR on him. Akala ko iiwan na niya ako. Akala ko iyon na ang huli.

I know I wasn't a good daughter, sister and a friend, but I prayed to God to save him. I begged Him to gave us a chance again. Another one and I'll surely not waste it. We will not waste it.

"You want me gone, right? You'd be happy if that happens," he whispered lowly. He captured my chin, making me look up to him.

Mas lalo lamang nanlabo ang paningin ko dahil sa sinabi niya. Sa galit ko ay hinampas ko ang didbib niya. He laughed at my reaction, but my cries only worsened with that. Halos hindi na ako makahinga nang maayos dahil sa pag-iyak ko pero tinatawanan niya lang ako.

"I'd be happy to die for you, miss..."

"I am not telling you to die for me! I will never be happy if you die, A-Azlan!" sigaw ko. Halos histerikal na dahil sa mga pinagsasabi niya.

I know he is just trying to lighten the mood, but my heart keeps on aching with that certain thought on my mind. Hindi ko kakayanin na magkatotoo ang bagay na siyang pilit kong tinatanggi noon. This time, if he dies, I know that it is already real. Kahit sa panaginip ay paniguradong hindi ko na siya kailan man na makikita. I will only see his drowning body there and I'd forever regret not loving him while I can.

Isinubsob ko ulit ang mukha ko sa dibdib niya. Kahit nabasa ako dahil sa pagsisid kanina ay mas mainit pa rin ako sa aming dalawa. My warmth against his cold ones, and even with the great contradictions, still, I feel belong.

"So, you will be sad?" He embraced me back softly. Ang panga niya ay naramdaman ko sa bandang ulo ko.

"I'd die with you, Azlan. I don't want to lost you. Not again, please... I'll listen to you. I'll give you another chance, we will give each other a-another chance, but please, don't d-die. Huwag na ulit, p-please?" I murmured against his chest. Suminghot ako at mas lalong idiniin sa kaniya ang buong katawan ko.

I felt him kissed my head. Gumalaw din siya at sa takot ko na bitawan niya ako ay mas lalo akong kumapit sa katawan niya. He didn't let me go tho. Instead, he cupped both of my legs before carrying me sideways. Nag-angat ako sa kaniya nang tingin dahil doon.

He sighed when he noticed my great distress. Inangat nito ang kabilang kamay bago pinunasan ang luha sa buong mukha ko. He then proceeded to some strands of my hair before kissing my forehead gently.

"We will go home now, hm?" I nodded curtly. Muli kong ibinaon ang mukha ko sa dibdib niya habang naramdaman ko lang ang paghinga nito nang malalim.

We arrived at his house. Siya lang din ang nagbukas niyon bago siya pumasok, bitbit pa rin ako sa mga braso niya. Ibinaba lamang niya ako nang makarating kami sa kuwarto niya kung nasaan ang banyo. He prepared some clothes that he will wear while I stayed on his bed. Hindi man lang ito nagreklamo kahit nababasa ko ang kama niya.