A Road To Azlan's Heart (Azlan's Heart Sequel)

Kabanata 23

Erratic Heartbeats

"What do you want to eat?" aniya. Ang mga mata ay nasa menu habang ang akin ay nanatili sa kaniya.

I am currently looking for any signs that he is not the Azlan I knew, and the one in front of me is just a fake. But no, every single things he did are his. Even the emotions he always let me feel before is so raw.

Naisandal ko ang likod ko sa sandalan ng upuan habang seryoso pa ring nakatingin sa kaniya. He maybe felt my stares at him because he lifted up his face, locking his gaze with mine. Puno nang pagtataka ang mukha niya dahil hindi man lang nagbago ang posisyon ko.

"Is something wrong?" tanong niya ulit. My forehead knotted.

"Sa iyo? May mali ba?" balik ko rin. Pinigilan ko ang sariling ngumiwi nang imbis magalit ay napangiti lang siya sa akin. His reactions were like in the past. Para tuloy na bumalik kami sa rati.

But jokes on me, that certain past will never be back anymore. Sobrang layo na nang nalakbay naming dalawa. Mapapagod lamang kami lalo kapag pinilit namin ang sariling bumalik sa rati. It will surely absorb every remains of sanity that we have, and this time, there will be no peace anymore.

"Pumili ka nang kakainin mo. Babalik na tayo agad sa villa kung iyon ang gusto mo." He handed me the menu that I took in silence.

Tumingin ako sa mga pagkain doon bago sinabi ang gusto kong kainin. He immediately called the waiter and repeated what we both wanted to have. Nang masiguro na nitong iyon lang lahat ang kakainin namin ay hinayaan na niya ang waiter na umalis.

I look away when he glanced at me. Bumuntonghininga ako habang nakatingin sa labas ng restaurant. I entertained myself with the passerbys while I still felt his intense stares at me. Sa huli nang hindi pa rin siya umiiwas nang tingin ay nilingon ko na ito. Only to regret when I saw sadness in his eyes. The longing in his black orbs was so evident, it didn't just passed by like what happened earlier.

Lumunok ako bago hinarap siya nang tuluyan. I played with my fingers under the table. Halos hindi na mapakali pero gustong magtanong. Ito rin naman ang gusto ko. Ang komprontahin siya.

"I-I..."

"How are you?" he asked, cutting me off with my supposed words. Nagulat ako roon kaya napakurap-kurap pa ako habang nanatili pa rin ang mga mata niyang nakatutok sa akin.

He sighed when I didn't responded immediately. Yumuko siya ng bahagya bago inangat ulit ang tingin sa akin.

"I-I... I admit that I am really a jerk. I know you wouldn't want to see me now, but I... I wanted to see you..." he whispered. May kung anong kumirot sa puso ko dahil sa sinabi niya.

The possibilities of what happened when I left entered my mind. The things that I wanted to avoid occuring made me gasp for air as I shook my head gently. Nandito siya sa harapan ko ngayon. Without his fiancée, or wife, or whatever it is that she is in his life. Nandito lang siya para makita ako. Nandito siya para sa akin.

Pero hindi ko maintindihan kung bakit mas nasasaktan ako sa katotohanan na iyon. I never wanted for this thing to happen. Hindi ko gustong may masaktan na kahit sino sa lahat ng ito maliban sa akin. I wanted to own every bits of the pain. Kaya ngayon na... ngayon na maaaring iniwan niya ang babaeng dapat ay papakasalan niya ay sobrang sakit sa dibdib ko. Even if I wanted to be happy, I just couldn't.

I never wish to hurt another woman for my feelings. Hindi ito ang gusto ko.

"Gustong-gusto kitang makita---"

"I'm not ready for this, Azlan. P-Please... no. Huwag muna sa ngayon, puwede ba?" nanghihina kong bulong. Sapat na para makarating sa tainga niya. Nailabas ko ang dalawa kong kamay at ipinatong iyon sa mesa. Parehong nakakuyom ang mga iyon dahil sa emosyon na nararamdaman ko.