A Road To Azlan's Heart (Azlan's Heart Sequel)

Kabanata 14

Eclipse

"Iiwas ka na naman?" Napatigil ako sa paghakbang. My feet were suddenly glued to the floor before I could leave the room. Napayuko ako bago pinunasan ang basa kong pisngi. I then turned around to face them.

I sport a smile, but it was a broken one. Nakagat ko ang pang-ibabang labi nang makitang pareho silang nakatingin.

"It was my fault. I triggered his migraine. Iiwasan ko siya, hindi dahil ayaw kong mawala sa ala-ala niya ang nakaraan naming dalawa. It is because, someone out there is hoping for his memory to be back. For him to remember her. Hindi ko kayang saktan ang sarili kong kadugo para sa pag-ibig ko na puwedeng sumira sa lahat---"

"They have hurted you first. And yet, you still cared for them. Ano bang klase ng puso ang mayroon ka?" ramdam ko ang sarkasmo sa tono ng boses niya pero sobrang rahan nang pagkatatanong niya niyon. " We were the ones who came here so suddenly. We were the ones who ruined your peace. Kung hindi kami dumating ni Phyrus ay namumuhay ka sana nang maayos. Kasalanan namin kung bakit kailangan mong gawin lahat ng ito. Kami ang kailangan na umalis."

Napalingon ako sa taong tumayo sa kama ko. Diretso ang tingin nito sa akin.

"Salamat sa lahat, Ayshia Montreal. But right now, it is us who needs to part ways with you." Lumunok ako. Hindi ko kayang tumango. Hindi ko kayang sumang-ayon.

I heaved a deep sign before opening my mouth.

"No, manatili kayo. Ituloy ninyong dalawa ang kasal rito. I want to witnessed your marriage. But don't come near me. Our closure is done, Azlan. Hindi ko masasabing masaya na ako para sa inyong dalawa, pero pangakong ihahanda ko ang sarili ko para masabi iyon sa mismong kasal ninyo. It would be my gift to the two of you."

Hindi ko alam kung saan magsisimula. I don't even know if that day would really come. Sobrang bigat sa dibdib pero kailangan kong ihanda ang sarili para sa araw na iyon. Ang araw na hindi ko na siya makikita sa paggising ko. It would be my new normal. A new normal without him.

Itinaas ko ang kamay ko. Tila inaabot ang ngayon ay madilim ng kalangitan. There was no stars. A storm is expected to land tonight and I have never been comforted by such. Parang ngayon pa ata ang una. I want to hear its wild movements, its harsh voices. I want it to outlarge the ones I hear inside my head.

Saan kaya ako kukuha nang lakas ngayong siya na ang kailangan kong bitawan? Dahil noon ay siya ang pinagkukunan ko niyon. He was that dream, the brightest astronomical in the sky that I had ever wanted to own. Like the moon, whenever I'm asleep, he would wake up. Bringing light to everyone. And right now, even with the circumstances, I am still hoping for our rare eclipse. Kahit alam kong isa na sa mga bituin ang nakasungkit sa kaniya ay gusto ko pa ring umasa.

Maybe, just maybe, we would meet again and realized how deep our feelings for each other is.

Nagsimula nang kumulog ang kalangitan. Galit na galit ito hanggang sa naramdaman ko ang pagpatak ng ulan sa balat ko.  I smiled. Immediately, the voices in my mind subsided. Mas nanaig ang kulog at kidlat na ngayon ay tila nag-uunahan pa para pagaanin ang kalooban ko. Mas lalong lumakas ang hagupit ng hangin na nilipad pa ang nakalugay kong buhok nang dumaan iyon.

It was harsh but nothing was harsher with the truth. Nothing can cut through the deepest part of the soul but reality itself.

Umuwi akong basang-basa pagkatapos niyon. Napagalitan ako ni Xian pero nang makitang nakangiti ako pero nag-uunahan ang luha sa pag-umapaw ay agad niya akong binalot sa isang yakap. Katulad nang nakagawian ko na ata ay umiyak na naman ako sa kaniya. I cried on his shoulder until my feelings calmed down.

"Here." Abot niya sa akin sa isang baso na may lamang gatas. I took it and its warmth spread through my hand. Tumikim ako roon at halos mapapikit na nang malasahan ang gatas. It taste so good.