Crown Series #1: The Dark Era of Diadem

Part 2: Chapter 92

It's been two days since we've arrived here in Cunningham palace, and tomorrow we're going to visit the temple to give our prayers and offerings to my mother's soul.

For now, we're in the beginning of mourning and then after giving our prayers, we're going to visit my mother's grave. We're going to stay here for a month before going back to Faeroe City.

Well, good thing na rin. Para magkaroon ako ng kapayapaan at katahimikan (well, bukod kay Luci na malakas ang sapak sa ulo), dahil nga ang dami ring nangyari sa nagdaang araw.

At saka may pupuntahan din ako rito, pero saka na kapag natapos na namin ang dapat gawin.

Lumabas ako ng kuwarto para makapaglakad-lakad sa labas. Ayoko rin namang magkulong lang sa loob, maybe maganda rin na pumunta sa plaza.

Wala rin namang makakakilala sa akin kung tatanggalin ko ang bracelet na suot-suot ko.

Kung nagtataka pa rin kayo, ang tunay na kulay ng buhok ko ay itim na. Gone the silver headed girl.

I asked Yana if she could change it to my original hair color, but she said, she can't. Dahil sa black magic na nasa sistema ko na, forever na akong black hair. All I can do to maintain the silver haired Lacy, is to wear this improvise bracelet.

That way, people wouldn't suspect anything, less hassle and less troubles.

Kaya naman kumuha ako ng hoodie at tumungo sa dating daan kung saan ako tumatakas paalis noong nabisita ako, dalawang taon nang nakaraan.

Does Luci knows? Of course. Wala namang hindi nalalaman ang isang 'yon. Siguro may lahing chismoso ang pinsan ko na iyon.

Nang maayos ko ang suot kong hoodie na halos sumayad na sa sahig ay saka ko hinubad ang bracelet upang ilagay sa aking bulsa. Nagdala na rin ako ng iilang pera para kung may gusto akong bilhin, maibibili ko.

Mabilis ngunit nay pag-iingat akong naglakad at nang nay papalapit na dalawang gwardya at kaagad akong nagtago sa gilid ng dingding, sa isang madilim na bahagi. Mabuti na lang ay may iilang karton na naka-pile, kaya madali sa akin makapagtago.

Nang makalampas sila saka ako lumabas at tumingin sa paligid, saka ako pumunta sa likurang bahagi at inalis ang kahoy na nakaharang sa ibabang bahagi ng bakod.

Gumapang ako palabas at nang makalabas, dahan-dahan kong binalik sa pagkaka-ayos ang harap at hinarangan ng medyo malaking bato para madali na lamang i-angat iyon mamaya.

Nagpagpag ako ng damit at nang kamay at masayang tumungo papuntang plaza. Pagkalagpas ko sa pangalawang kanto, saka ko binaba ang hoodie na suot ko sa aking ulo at masayang naglakad habang nakapaskil ang isang ngiti sa aking labi.

Well, tagumpay ang pagtakas ko.

Balita ko rin na may iilang bagong stall ang nagbukas, kaya naman napahimas kaagad ako sa aking tiyan nang makaramdam ng gutom at pagkatakam nang maisip ang pagkain na nandoon sa plaza. Kaya naman hindi na ako nagsayang ng oras.

Nginitian ko ang ale nang natapat ako sa kaniyang food stall. Kaagad akong natakam habang ginagawa niya ang pagkaing tinitinda niya.

"What do you call that?" I asked while eyeing how she's pouring a something creamy white thing on a pan that has circles holes in it. She's also putting something inside and going to flip it the other side to pour the creamy white thing on the other side.

It's cool that it turns out to be a fully ball food.

"Takoyaki," she said. "It's a Nippon cuisine and one of their delicious street food. The one that I put inside is an octopus, there are also other varieties," aniya sabay turo sa mga placard na nakadikit sa gilid lang ng stall niya.