Mezarlık Gülü...
Acının, boynuna dolandığı kadın. Gece bakışlı kadın...
Bağrındaki acılarını görebilen, dahası susuşlarından bile anlayabilen bir adama rast geldi. Bu, uzun süreli bir rast gelişti ama o kanlı günde; kadın acının çıkmazındayken adamı...
Buram buram yürek yangını kokan bir bölüm... Ve bölüm şarkısının hüznünü yaşatan sahneler...
Keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM ADI: Mezarlık Çiçekçisi
Sanki her şey bir masaldan ibaretti.
Doğmam, yaşamam ve çok kısa bir zaman sonra ölecek olmam...
Sonsuzluğa doğru giden yaşam serüvenimde ömrüme bir parça sevgi sığdırmaya çabalamam...
Ve de yüreğime düşen o sevgiden en acılı darbeyi almam...
Yaşamım, bir öykünün satırları arasında geçiyordu sanki. Kendimi hiçbir şeye inandırmak istemiyor ve her şeyi bir hayal dünyasında gibi seyrediyordum. Benim yaşamın güzelliğine olan umudum, onun bana ihanet etmesinden sonra tükenmişti.
Ben, bu masalın içindeki, ipleri sevdiği kadının avuçlarında olan bir kuklaydım. Tahtaydım ve sahteydim. Ama o gerçekti. Bana yaşattığı acı, onun gerçek olduğunu her gece sol yanıma haykırıyordu.
Her şey saydam gibi geliyordu bana. Hayatım bir bulut gibi inceydi ve ışık sızdırıyordu. Gözümün önünden süratle geçip gidiyordu. Giderken benden her şeyimi alıyordu.
Yaşadığım hayatı şöyle tanımlardım:
En acılısından, çocuklara kâbus olanından bir masal...
Ben bu masaldaki aşka yenik düşüp perişan olmuş, o adamdım. Kadınımın dudağından en can yakıcı zehri içmiştim. Kanıma günden güne karışan zehir beni öldürmüyordu, ölüme doğru süründürüyordu.
Ben acıyla hemhal olmuş bir hayatın insanıydım. Senaryosunda baştan sona acı yazan bir hikâyenin başrol oyuncusuydum. Her yanım azaptı ve her yolum cehenneme çıkıyordu. Bu başrol karakterinin hayatına kim girerse girsin acı vermeden çıkmıyordu. Tıpkı onun gibi...
Ama o benim hayatımdan hâlâ çıkmamıştı, çıkamamıştı.
Çıksın diye unutayım diye yalancı bir çaba sarf etmiştim. Sonra da daha beter yorulduğumla kalmıştım. Ben, gururlu bir ahmaktım. O, ağzıma bir parmak bal çalmıştı öncesinde. Güzel anılar biriktirmeme sebep olmuştu. Ardından bana hayatımın en acı veren darbesini vurmuştu. Ben bu kazığının altından kalkamıyordum. Eziliyordum, tükeniyordum, bitiyordum...
Büyük bir ıstırap çekiyordum, onsuz olduğum gecelerde. Ama onunla olduğumda ise ne zaman yan yana gelsek, kendime ihanet ediyormuşum gibi hissediyordum. Tıpkı onun sevgime edişi gibi...
