Epiphany

Chapter 1

Chapter 1

"Is this how comfortable you are to me? You always end up slumbering when I'm beside you."

Ayun ang una kong narinig nang magising ako. Nalaman ko nalang na nakasandal ako sa balikat niya kaya lumayo ako at kinusot ang aking mga mata dahil medyo malabo pa ang vision ko.

Ilang segundo bago bumalik sa normal na linaw ang mga mata ko, nakita ko ang isang lalake na nakaupo sa tabi ko habang nakatingin ng seryoso sa'kin at nakakunot ang noo. 

Nasa harap ko ang sa tingin ko ay trese anyos na lalake. He has tousled dark hair, white skin, charming eyes, prominent nose and plump lips. Napakagwapong bata!

Natauhan ako ng batuhin nya ako ng mga dried leaves na dinampot niya sa sahig. "Stupid!" he hissed.

"Ayos ka, ha!" Pasalamat siya, hindi ako pumapatol sa bata.

Inirapan ko nalang siya at bumaling sa harapan. Hindi ko napigilang mapa-wow sa pagkamangha. Para akong nasa paraiso. Nasa tapat kami ng malinis na ilog at maraming puno ang nasa paligid na lalong pinaganda ng mga makukulay na bulaklak. May mga nagliliparan rin na mga paru-paro! On top of it, there's this glorious rainbow that seemed to stretch across the entire sky. Ganitong lugar ang nakikinita ko noon kung walang global warming na nagaganap.

Nilingon ko uli ang bata. Nahuli kong namula ang pisngi niya nang titigan ko siya.

Natawa ako ng mahina sabay kinurot ang magkabila niyang pisngi. "Ang cute mo! Where's your mommy?"

Tinaboy niya ang mga kamay ko at lumayo sa'kin. "You are irritating!"

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. "Spoiled brat!"

Nakita ko kung paano siya mainis sa sinabi ko. Tumayo siya at tumakbo palayo, iniwan ako.

Saka ko napansin na kakaiba ang kasuotan niya. Ung outfit na kadalasan kong nakikita sa mga cosplay events... or sa mga palabas na may prinsipe.

Pagtayo ko, nanliit ako sa sarili ko. Parang may mali.

Yumuko ako para tignan ang paa ko, ang sarili ko.

AND WHY AM I EVEN WEARING A VINTAGE DRESS AS IF I'M SOME KIND OF A ROYAL PRINCESS?

Fudge! Saan ako pupunta? Iniwan ako ng batang kasama ko. Worse, wala akong makitang bahay. Puro puno, benches, at drift boats lang ang nakikita ko. Argh! Nagsisimula na akong mag-panic.

Bigla akong napatingin sa ilog. Lumapit ako rito at dahang-dahang sinipat ang aking sariling reflection sa malinaw na tubig.

"WHAT?" Napasigaw ako at napahawak sa aking magkabilang pisngi.

"Gosh, I look pretty cute," I said after pulling myself together in just a second. Ngunit nakaramdam na naman ako ng taranta, pagkabahala, at pagkalito. Nasaan ako? At bakit mukha akong 13-14 years old? Not that I'm complaining na bumata ang itsura ko, pero it does not go with my 21 years of age.