The Chase Escape (Algea Series #1) ✔

18

"Ano kaya pwedeng gawin?"

December 17, 2018. Walong araw na lang bago ang pasko. Bumuntong hininga ako dahil boryong boryo ako sa bahay. Paulit-ulit na lang kasi ang ginagawa ko. Linis ng bahay, magbasa at magsulat sa Wattpad. Hindi ba pwedeng gumala?

Wala naman kaming ibang pupuntahan at hindi kami papayagan kung hindi kasama sina mommy kaya stuck kami sa bahay. Lalo pa kasing nakakaboryo at limitado lang ang oras namin gumamit ng cellphone. 

Binuksan ko ang Messenger ko pagkatapus kong magbasa at pinindot ko ang personal message namin ni Jason. Nagba-backread sa pinag-usapan namin kahapon nang bigla kong napindot ang like button. Pucha! Aho chau, self?!

From: Jason Dela Rosa
Bakit???

To: Jason Dela Rosa
Ehh anong 'bkit'?

Ay pucha, self, tinangahan mo pa lalo!

From: Jason Dela Rosa
wala wala

To: Jason Dela Rosa
Ahhh okie

Nakahinga ako pagkatapus 'nun. Kinabahan ako doon. Buti na lang at nagpatay-malisya na lang siya sa ginawa ko pero nagmukha akong tanga sa reply ko sa kanya. Bakit tinanong ko pa kung 'bakit' siya nag-'bakit'? Tanga lang talaga?

Lumipas ang mga araw at wala akong ibang ginawa. 'Yun lang ulit at nadagdag lang ang pag-aayus ng Christmas Tree sa bahay nina lola at ang paggagawa ng krema. Isang araw na lang at pasko na. Lampas alas-dose na ng hapon at kakatapos ko lamang kumain. 

Nakapag-usap kami ni Dylan ng maayus kahit papaano at wala naman akong reklamo tungkol doon. Kausap ko man si Dylan sa ngayon o hindi ay walang nagbabago. Nagiging malamig na siya o ano man. Sumasabay siya sa paglamig ng panahon habang papalapit ang pasko. 

Basta ang ginagawa ko ngayon ay kausap ko na naman ang abnormal na si Jason na kung anu-ano na naman ang sinasabi sa akin. Naging mas close pa kami sa chat ni Jason dahil kay Lynarne, dahil itinatanong niya sa akin kung paano gamitin ang Instagram para makausap niya ang crush niya 'slash' mahal niya raw. Abnormal ba naman siya. Sinong tao ang sasabihin na kapag crush mo ang isang tao ay mahal mo rin? 

Then, a while ago, sinabi sa akin ni Dylan na itigil na namin ang pagsasabihan ng 'I like you' sa isa't isa, dahil wala namang kami. Kasalanan ko ba 'yun ? Hindi naman ako ang nagpanimula 'nun. Bakit mukhang parang kasalanan ko? Kaya hanggang ngayon ay masama ang loob ko sa kanya. Wala akong maramdaman sa sinabi niya. Mayroon din akong isinulat sa iPad na rant message tungkol sa kanya patungkol sa magsisisi siya pag nawala ako sa kanya. Well, speaking about it, hindi naman ako umiyak. Ayokong sayangin ang luha ko sa kanya. Hindi naman siya kawalan.

"Magsisisi ka naman na. Paano kaya kung napunta ako kay Jason after natin? Magsisisi ka ba ng sobra?" tanong ko na para bang kausap ko si Dylan sa harapan ko. "Pag nakita mo ba akong masaya kasama siya, sasamaan mo ulit siya ng tingin, kahit hindi na tayo MU?" tanong ko pa.

I'll make sure you do that.

Para akong wala sa sarili sa naiisip ko ngayon para kay Dylan. Apat na buwan na kaming mag-MU at walang improvement sa ugali niya. Seloso pa rin. Puro salita lang. We cannt talk to each other through personal talks, because no one's doing the first move, lalo akong mataas ang pride sa bagay na 'yun. Ayokong mangulit lalo kung para sa atensyon lamang, dahil alam kong hindi 'yun mabibigay sa akin.

Ilang oras na lamang ay pasko na at inip na inip na ako para doon, para naman makapag-enjoy ako kahit papaano ngayong taon sa double pain na nararanasan ko. Una kay Harold, ngayon naman kay Dylan. Pucha, ang sakit nila sa ulo.