The Girl Who Came From Above

CHAPTER 13: Officially Friends

I sit down on my bed and think about what Angel said to me earlier. Hindi ko akalain na gagawa siya ng ganoon upang makapasok ako sa University. Yes, I admit. I missed going to school, I missed walking outside and meeting with people. Matagal na din akong hindi nakalabas sa bahay and I missed that kind of life. Yet, thinking about the roads and the cars, natatakot pa rin ako. Sila kasi ang dahilan kung bakit I lost my parents and those cars almost take my life when I indeed lost on track.

Lumabas ako ng silid ko at pumunta sa silid ni Angel. Wala na akong naririnig na tunog galing sa loob kaya siguro tulog na ito. Mahina kong pinihit ang pintuan at tinulak ito pabukas. "Tsk, I remind her to lock the door always" I talk to myself. Nang makapasok ako sa loob, nakita ko si Angel na kasalukuyang natutulog sa kama. I smiled a bit ng makita ang isa niyang paa na nakalaylay sa kama at ang dalawang unan na nagsihulugan sa sahig. Kahit kailan, ang gulo niyang matulog. I slowly reached for her feet at ibinalik ito sa kama. Kinuha ko din ang mga unan at inilagay ito sa couch sa tabi ng kama ni Angel.

I walk closer to her and I saw pieces of paper. Pinulot ko ang isa at tiningnan ito. Angel draw some roads and buildings. Ito siguro ang sinasabi niyang daanan kung saan walang masyadong dumadaan na sasakyan. She move and mumbled kaya I step back, baka magising ko siya. Luckily she didn't woke up kaya I slowly put back the paper on the bed. Hinila ko ng mahina ang kumot and cover her up. She's deeply sleeping. I tiptoed outside her room at pumasok na sa room ko. Without any matter of seconds, nakatulog na ako.

----

Nagising ako dahil sa malakas na tunog galing sa living room. Dali-dali akong tumayo at bumaba ng second floor, doon nakita ko si Angel na kasalukuyang sumasayaw sa tugtog. I laughed a bit when I see her dancing to an old upbeat song. Hindi ako natawa dahil sa sayaw niya, 'cause I admit she's good at dancing pero ang baduy lang tingnan ng sayaw niya. Napansin niya ako kaya tumakbo siya sa akin at hinila ako papunta ng living room. "What are you doing?" sabi ko sa kaniya na tila pinipigilan ang kaniyang paghila. "Nabasa ko sa libro na makatutulong daw ang pagsasayaw upang mawala ang iyong takot" huminto siya sa paghila sa akin at gumiling-giling. This girl is so funny.

Nakatingin lang ako sa kaniya habang patuloy siya ng sumasayaw. Pinipigilan ko lang ang aking pagtawa, ngunit napansin niyang hindi ako gumagalaw kaya nagsalita siya,"Ano pang hinihintay mo diyan? Kumembot kana" ani niya sabay hawak sa hips ko at pinakembot ito. "Dapat araw-araw tayong sasayaw upang mas maganda ang bisa" seryoso niyang sabi sabay pakembot pa din ng hips ko. I crossed my arms and didn't even move a muscle kaya kinuha niya ang remote control at pinatay ang tugtog. "Ako pa nga ito ang tumutulong sa iyo, hindi ka naman sumusunod" ani nito na may halong lungkot sa mukha. "Okay, I'm sorry. I will do it next time" sambit ko sa kaniya upang hindi na siya magiging malungkot. Eh, ang weird naman ng pinanggagawa niya sa buhay.

"Naghanda na ako ng pagkain, mabuting kumain ka na at lalabas tayo" sabi niya sa akin. I didn't expect that we will go outside this soon at natatakot pa rin ako pero naalala ko kahapon ang effort na ginawa niya para sa akin. She worked hard for this so I need to fight against my fears. Umupo ako sa upuan at nagsimulang kumain. I saw her looking at the paper na tiningnan ko kagabi and smiled a bit. She's taking this too seriously. Pagkatapos kong kumain, I put the dishes on the sink at hinugasan ito. Afterwards, lumapit ako sa kaniya at nagsalita, "So, saan tayo pupunta ngayon?" I asked her.

"Sa Presley University, sa magiging paaralan mo" she responded. "Okay, sigeh lead the way" I said to her. Kinuha ko ang wallet at phone ko at isinilid ito sa aking bulsa. Binuksan niya ang pintuan at nagsimula na akong makaramdam ng ginaw at takot. I bet I can't do this today. Napahinto ako sa paglalakad kaya napalingon sa akin si Angel. She's starting to sense na hindi ko talaga kayang lumabas kaya lumapit ito sa akin at nagsalita, "Sabihin mo lang sa akin kung hindi mo kaya at hindi kita pipilitin" she said trying to calm me down. Tumingin lang ako sa mga mata ni Angel. Nope, I will do this.

"Kakayanin ko ito" sambit ko kay Angel at agad naman siya ng ngumiti. "Huwag kang mag-alala, this time haharapin natin ang takot mo na magkasama" she said to me that made me feel safe and secured. I smiled pero hindi ko ito pinakita sa kaniya. She opened the gate. The final game begins. Mabuti naman at walang motorcycle na dumadaan sa kalye kaya confident akong nakalakad papuntang park. Malapit lang ang parke sa bahay namin at wala namang sasakyan ang nakakapasok dito. Minsan mga bisikleta pero masuwerte ako ngayon sapagkat kahit bisikleta walang dumadaan.

Nagpatuloy lang kami sa paglalakad at ng maaninag ko ang daanan malapit sa bus stop ay agad akong napahinto. Napansin naman kaagad ni Angel ang paghinto ko kaya lumapit siya sa akin. "Kung gusto mo sa routa tayo na walang sasakyan dadaan. Sabihin mo lang sa akin" ani nito pero agad naman akong umiling. "Let's try taking a bus" I said to her kahit na ang katawan ko ay nagsimula nang makaramdam ng takot. She smiled at me and started to walk again kaya sumunod naman kaagad ako sa kaniya. When we arrived at the bus stop, I started to hear the sounds of the vehicles running in the highway. Napaatras ako and I suddenly feel the shaking of my hands. Angel look at me, sensing na natatakot na ako kaya hinawakan niya ako sa damit. "Jastine, sigurado ka ba talaga?" I tried my best to stop the shaking of my hands and smiled at her. I nod without opening my mouth kasi kapag nagsalita ako siguradong malalaman niyang natatakot na ako.

The traffic sign turns "green" indicating for a go sign kaya nagsidaanan na ang mga sasakyan. As the vehicles passes through us, mas lalong lumalakas ang kabog ng dibdib ko and my hands started to shake uncontrollably. I started to git dizzy and seconds after, I started to feel heaviness in my chest and my breathing becomes unstable. "Jastine! Jastine!" tawag ni Angel sa akin sabay yugyog sa aking katawan but I lost control. Napaluhod ako sa daanan at napahawak sa aking dibdib dahil sa nahihirapan na akong huminga. Angel continues to shake me upang gisingin ako subalit nothing really works.

My vision started to get blurry and in a moment that I was about to passed out, naramdaman ko ang mainit na kamay ni Angel na humawak sa aking mga kamay. I didn't know but I started to control myself again. She hurriedly grab someone's helmet at isinuot ito sa akin and this time I can't hear any sounds from the vehicles loudly. Angel put her mouth closer to my ears and said, "Nandito lang ako para sa iyo Jastine, hindi kita iiwan" she pull me closer to her and give me a hug. Biglang humina ang kabog sa aking dibdib and the shaking of my hands minimizes.

Hindi ko alam kung bakit but Angel help me calm myself down. I started to catch up to my breathing and my strength came back. I've been spending a lot for medicines and I've been undergoing a lot of treatment and even years of taking pills but nothing works out for me. Hindi ako makapaniwala na Angel help me to battle my anxiety. "Nandito lang ako para sa iyo Jastine. Nandito lang ako" sambit niya. Nang makalma ko ang aking sarili, Angel help me up at pinaupo ako sa bench ng parke. She help me took off the helmet na kinuha niya sa isang motorista at inilapag ito sa bench. "Ano ng nararamdaman mo ngayon Jastine? Kaya mo pa bang umuwi?" she asked. I just look at her still thinking how come that happened.

"Angel, can you be my friend?" I asked her out of nowhere. Hindi ko alam kung bakit iyon ang tinanong ko sa dami-daming pwede itanong o di kaya sumagot sa kaniyang katanungan ngunit iyon ang unang lumabas sa aking bibig. Tumawa lang ito at nagsalita, "Simula pa noong isinilang ka at nagiging taga-bantay mo ako ay nagiging kaibigan mo rin ako" she said happily. "So we are officially friends" I asked her. Tumango naman siya at ngumiti. If Angel help me with my anxiety, I need to try this out again. Kailangan kung malaman kung siya ba ang dahilan kung bakit nalabanan ko ang aking takot or it's just pure coincidental.

We need to make this experiment again.