Azad Karan, yüreğinin tam ortasına kor gibi düşen Nida'nın aşkıyla yanıp tutuşmaya başlamıştır. Ateşi bir türlü dinmiyordur çünkü Nida onun yanından bile geçmek istemeyen, köydeki diğer insanlar gibi ondan korkan bir kızdır. Aşkının karşılığını ala...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bol bol yorumlarınızı bekliyorumm :) Düşüncelerinizi söyleyin :)
"Annem, babam... Öylece çekip gidersem perişan olurlar," demiştim Berfin'e doğru bakarken. O da Azad'ın geri adıma atmayacağının farkına varmıştı. Çok öfkeliydi, Azad'dan duydukları onu kırmıştı, aşkının hiç sayılması onu perişan etmişti. Benden nefret ettiğine emindim ama kendi aşkını kurtarmak için bana yardım edeceğini söylemişti. Ömer bir an duraksayıp ona bana zarar verip vermeyeceğini sorduğunda kalbim korkuyla titremişti. Nasıl da unutuyordum, Berfin de onlardan biriydi. Sevdiği adam bana aşık olmuştu, bu onu çok öfkelendirmişti ve belki de Ömer bu yüzden endişeliydi. Berfin'in bana zarar verip vermeyeceğini anlamaya çalışıyordu.
"Ben sizin kadar kötü biri değilim Ömer." demişti Berfin. "Bu kızdan ne kadar nefret ediyor olsam da hiçbir suçu olmadığının farkındayım. Aramızdaki en masum kişi o."
Gözlerimi sıkıca kapatıp başımı yere doğru eğmiştim. Berfin bir plan yapmıştı, beni buradan sessizce kaçırıp kimsenin bilmediği bir yere götürecekti. Bu planın acı kısmı ailemin palana dahil olmamalarıydı. Bana Azad'ın ne kadar tehlikeli bir adam olduğunu anlatmıştı, gün gelir seni bulursa ailene de zarar verir demişti. Bunu nasıl göze alabilirdim? Beni bulursa, ondan kaçmayı başaramazsam ailemi de kendimle birlikte yakamazdım.
"Ailenin arkandan ağlamaları ölmelerinden daha iyi değil mi?" demişti Ömer omuzuma dokunurken. Haklıydı, o da Berfin de haklıydı.
"Daha fazla oyalanmaya gerek yok," diyerek dolaptan bir kaç kıyafet çıkarmıştı Berfin. Bunları yaparken seri hareket ediyordu ve sürekli kapıya doğru bakıyordu. "Azad'ın sağı solu belli olmaz bir an önce ne yapacaksak yapalım."
"Bu gün Sümeyra hala gelecek, Azad onu almaya gitti. O gelmeden Nida'yı buradan çıkaralım." demişti Ömer, Berfin'i onaylayarak. Bana siyah bir elbise giydirmişlerdi, her yeri kapalıydı, kolları uzundu, boyu uzundu. Berfin uzun saçlarımı arkadan toplamış sonra da başıma siyah bir şal atıp omuzlarıma doğru dolamıştı. Saçlarımdan bir kaç tutam şalın önüne doğru dökülürken Berfin ve Ömer birbirlerine onaylarcasına kısa bir bakış atmışlar ve Ömer odadan çıkmıştı. Koridoru kontrol ettikten sonra bize işaret vermiş, Berfin de kolumdan tutarak beni dışarıya doğru çekiştirmişti. Siyah şalın ucundan tutarak yüzüme doğru kapatmıştım, korkudan içim içimi yiyordu. Ailemi geride bırakmanın verdiği acı yüreğimi sızlatıyordu. Koşarcasına ilerliyorduk konağın içinde. Ömer bizden çok önde giderek etrafı kontrol ediyordu ve bakışlarımızla anlaşıyorduk. Konaktan çıktığımızda Berfin beni korumalarla dolu olan dış kapıya doğru çekiştirirken adımlarım durmuştu. Ailemin evine bakıyordum. Annem etrafa bakıp duruyordu, babam ona bir şeyler anlatıyordu. Saatlerdir eve gitmemiştim, beni merak ediyorlardı.
"Anne, baba..." diye fısıldamıştım gözlerim dolarken.
"Bunun hiç sırası değil," diyerek Berfin beni çekiştirmeye devam etmişti. Ömer bir köşeye çekilip bize bakarken Berfin emin adımlarla korumaların olduğu büyük kapıya doğru ilerliyordu. İşte bu cehennemin çıkışı bu kapıydı. Bu demir kapılar açıldığında ondan kurtulabilecektim. Onun yüzünden çok acı çekiyordum. Ailemi bile arkamda bırakmak zorunda kalmıştım, bir günahkar gibi, suç işlemiş kötü biri gibi kaçıyordum. Anneme ve babama hiçbir şey söyleyemeden gitmek zorunda bırakılıyordum.
