Azad Karan, yüreğinin tam ortasına kor gibi düşen Nida'nın aşkıyla yanıp tutuşmaya başlamıştır. Ateşi bir türlü dinmiyordur çünkü Nida onun yanından bile geçmek istemeyen, köydeki diğer insanlar gibi ondan korkan bir kızdır. Aşkının karşılığını ala...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Babam annem ve bana kararlılıkla bakıyordu, kararımızı vermiştik. Azad ne söylerse söylesin onu dinlemek gibi bir niyetimiz yoktu, babam Dilber hanım ve Ahmet beyle konuşup konaktan ayrılacağımızı söyleyecekti. Babam Azad'ın bana yaptıklarını da söyleyeceğini dile getirdiğinde annem hiddetle onu durdurmuştu. O insanların bizi değil, oğlunu savunacaklarını hatta oğullarını aklamak için bizi yerin dibine sokabileceklerini söylemişti. Babam anneme hak vermişti, genç bir kız ailesi olduğumuz için sessizce buradan ayrılmalıyız demişti. Bense sessizce olanı biteni izliyordum ama en başında yüreğime oturan o korku yerinden hiç kıpırdamıyordu. Azad buradan gideceğimizi öğrendiğinde kötü bir şey yapar mıydı? Aileme herhangi bir zarar verir miydi? Bunları düşündükçe huzursuz oluyordum. Babama bundan bahsettiğimde sadece korkmamamı söylemişti. Nasıl korkmazdım, söz konusu ailemdi. Azad bizi açık açık tehdit etmişti.
Bir kaç saat uyuyup uyanmıştım. Sabahın erken saatleriydi, muhtemelen şu an Ahmet bey ve Dilber hanım kahvaltı yapıyorlardı, annem bu gün mutfağa bile gitmemişti. Yanımdan hiç ayrılmıyordu. Babam annemle anlaştığı şekilde Ahmet bey ve Dilber hanımın yanına gitmek için kapıya doğru ilerlediği sırada kapı çalmıştı. Babam bize kısa bir bakış atıp kapıya doğru ilerlerken kalbim hızla atıyordu. O değildi, değil mi?
"Dilber hanım?"
Babamın sesini duyduğumuzda annem ve ben de kapıya doğru gitmiştik. Gelen gerçekten de Dilber hanımdı, şaşkınlıkla ona doğru bakıyorduk. Biz yıllardır burada yaşıyorduk ve o buranın önünden bile geçmemişti bu zamana kadar.
"Kimse görmesin, çıkın yolumdan." diyerek eve dalmış ve salona doğru ilerlemişti. Annemle babam birbirlerine anlamsızca bakıp peşlerinden gittiklerinde Dilber hanımın arkasından öylece baka kalmıştım. Tıpkı oğlunun hareketleriydi bunlar, izinsiz içeri girme, karşısındaki insanı ezerek konuşma, emir verme. Onun anne babası böyleyken o nasıl böyle biri olmayacaktı ki? Odama doğru ilerlemeye başlamıştım, buraya neden geldiğini bilmiyordum ama o aileden birini görmeye artık katlanamıyordum. Buket de benim odamda uyuyordu, onun yanına uzanır uyumaya devam ederdim, en iyisi buydu.
"Adı neydi? Buraya gel evin kızı!" diyerek seslenmişti Dilber hanım. Olduğum yerde durup salona doğru bakmıştım, beni mi çağırıyordu? Onların olduğu yere doğru ufak adımlarla gittiğimde salonun giriş kapısında durup içeriye doğru bakmıştım, Annem, babam ve Dilber hanım bana bakıyorlardı.
"Azad seninle evlenmek istiyor," demişti gözlerime bakarak, yüzünde hiç merhamet yoktu. Bana karşı bir acıma duygusu, bir insaniyet, yardım etme çabası. Hiç biri yoktu.
"Biz kızımızı oğlunuzla evlendirmek istemiyoruz." diyerek araya girmişti annem, sesi en az Dilber hanım kadar sertti ama biz onlar kadar yüreksiz asla olamazdık. Onlar kadar taş kalpli, istediğini elde etmek için her türlü yola başvuran insanlar olamazdık.
