Rockyabye~ Chanin\Jeongchan

6

Bir ağlama sesinin eşliğinde Chan gözlerini açıp doğruldu.

Bebeğin sesi daha net kulağını doldurunca etrafına bakındı, Jeongin'i gördüğünde şaşırmıştı.

"Sen uyu hyung, ben bebeği uyuturum." Chan ona yaklaştı.

"Senin burada ne işin var?"

"Sizi kontrol etmeye geldim." Jeongin bebekle beraber Chan'ın yanına oturdu. "İlaç alıp da mı uyudun?"

"Hayır, ilaç almadım." Jeongin ona küçük bir gülümseme sunup bebeği uyutmak adına tekrar ayağa kalktı.

"Bebeği sen mi uyutmak istersin yoksa ben uyutayım mı?" Chan kararsızca bebeğe baktı.

"Ağlıyor..."

"Bebek çünkü, bence gayet normal."

"Ama... Bilmiyorum, yapabilir miyim ki?" Jeongin ona yaklaştı.

"Chan, bu senin bebeğin. Ona babalık yapabilecek kapasitede birisi olduğunu fark etmen gerekli." Chan dolu gözleriyle korkak bir şekilde ona bakmaya devam edince Jeongin iç çekti. "Bu seferlik ben uyuturum, bir dahakine senin bakman gerekecek." Chan sakince başını salladı ve Jeongin'in yaptıklarını izlemeye başladı.

Ne yaptığını tekt ek zihnine kaydetti, nasıl bebekle ilgilendiğini normalde olduğundan daha dikkatli izledi ve bebeğin uykuya dalmak için neye ihtiyacı olduğunu aklına kazıdı. Sonunda bebek uyuduğunda Jeongin kucağındaki brbekle Chan'ın yanına oturmuştu.

"Henüz bir haftalık bu bebek Channie, normalde olması gerekenden daha zayıf gibi. Onun sana ihtiyacı var, bana değil. Lütfen... Bebeğinden korkma, o senin genlerini taşıyor." Chan yavaşça bebeğin yanağını okşadı.

"Bebek için bir şeyler yapmayı çok istiyorum ama... Korkmamak elde değil, ya ona zarar verirsem?"

"Sence verir misin? Sizi yalnız bırakmayacağım Channie, sadece rahatlaman lazım." Jeongin ona içten bir gülümseme sunup ayağa kalktı. "Okula gitmem gerekiyor, ben yokken Felix veya Jisung gelip yardım edecektir." Chan sessizce onun bebeği yatağa bırakışını izledi. "Sen de uyu hadi, ilaç falan da alma." Jeongin kapıyı açacakken Chan'ın sesiyle duraksadı.

"Jeongin, ben uyuyana kadar burada kalır mısın?" Jeongin başını çevirip ona baktığında yorgun gözlerle yatağı izlediğini gördü.

"Kalırım, ilaç almanı engelleyecekse kalırım." Jeongin onun yanına oturup Chan'ın omzuna uzanmasına izin verdi.

~♡~

"Nasıl gidiyor Jeongin ile?" Minho karşısındaki Chan'a her zamanki gibi normalde hastalarıyla olduğundan daha samimi şekilde gülümseyip sormuştu bunu.

Chan dudaklarını büzdü.

"Bilemiyorum, çocuğa alışmam konusunda yardım ediyor ve yanımda durup ikimize destek oluyor. Onun varlığı beni rahatlatıyor." Minho bu sefer dişlerini göstererek gülümsedi.

"Bu harika bir şey, birilerinin yanında rahat ediyor olman yani. Jeongin'le de konuştum ve bana senin iyiye gittiğini söyledi. İlaçlarını artık kullanmıyormuşsun." Chan birkaç saniye duraksadı.

"Bir dakika, ben cidden yaklaşık iki haftadır ilaçlarımı kullanmıyorum."

"İyileşiyorsun Channie, yakında bana da ihtiyacın kalmayacak." Minho ayağa kalkıp ona yaklaştı. "Sana Jeongin'in iyi bir seçenek olduğunu söylemiştim, toparlanmana yardım edecektir." Minho kollarını iki yana açınca Chan ayağa kalkıp ona sarıldı.

"Hepsi senin sayende."

"Ben sadece yardım ettim, hepsi kendine olan desteğinin gücü. Bugün burada bitirmek ister misin? Konuşacak başka bir şeyin yoksa?" Chan geriledi.